De cajanus cajan is een rechtopstaande struik of onderstruik die gewoonlijk tot een hoogte van 1,5 m tot 3 m groeit (zelden tot 4 m ). De schors van de takken is opvallend geribbeld en behaard met gouden, aangrenzende of licht uitstekende, zijdeachtige trichomen. De bladeren zijn geveerd in drie delen.

De Dracaena wordt in het Nederlands drakenbloedboom of drakenplant genoemd. Net als andere Dracaena-soorten is de drakenbloedboom een sterke, makkelijk te verzorgen kamerplant die van warmte houdt. Kenmerkend voor de dit type drakenplant is de vertakte stam.

Welriekende Ganzenvoet (Dysphania ambrosioides) is inheems in tropische delen van Noord- en Zuid-Amerika. Zowel de bladeren als de stengels hebben kleine klieren die een vieze geur afgeven. Het is een kruid dat langs de zijkanten van wegen en beekbeddingen groeit.

Euphorbia heterophylla groeit tussen 30 cm en 1 m lang en heeft holle stengels die vertakt of eenvoudig kunnen zijn met hoekige ribben. De onderste bladeren zijn afwisselend, terwijl de bovenste bladeren tegenovergesteld zijn en meestal een witachtige of felrode basis hebben. De stengel straalt een giftige melkachtige witte latex uit. Ze hebben geen bloemblaadjes, de rode kleur maakt deel uit van de kleuring van de jonge bladeren. De vruchten zijn kleine, gesegmenteerde capsules.

Het Papegaaienblad doet zijn naam eer aan met zijn felgekleurde groene bladeren, met gele, oranje en rode vlekken. Dit bijzondere uiterlijk heeft het papegaaienblad tot een populaire tuinplant gemaakt, die het ook in een pot goed doet. De bloemen van deze plant zijn minder spectaculair.

De monnikspeper (Vitex agnus-castus) produceert bessen en bladeren waaruit een etherische olie gewonnen kan worden. De monnikspeper is winterhard en heeft aromatische bloemen die 's zomers veel vlinders aantrekken.

Wanneer je de bladeren van de peperomia Pellucida licht kneust, komt er een milde mosterdgeur vrij die bij het uittrekken zelfs astma kan veroorzaken. De plant is gevoelig voor wolluis en slakken eten de bladeren graag. De tropische plant groeit gemakkelijk op stijle en harde ondergronden zoals muren en daken, maar doet het ook prima in een pot.

Omdat de witte bloemen op lepels lijken, wordt de spathiphyllum wallisii in het Nederlands meestal lepelplant genoemd. In Zuid- en Midden-Amerika groeit de plant op moerassige bodem in het tropisch regenwoud, vandaar dat hij als kamerplant het liefst staat op een schaduwrijke plek en in vochtige grond staat. Bij een goede verzorging kan hij wel 30 jaar oud worden. Let er wel op dat hij bij inname ietwat giftig is, dus enige voorzichtigheid bij kinderen en huisdieren is geboden.

De gewone boon komt oorspronkelijk uit Noord- en Zuid-Amerika, maar groeit inmiddels overal ter wereld. De soort kent verschillende eetbare variëteiten, zoals sperzieboon, kidneyboon en stoksnijboon. Gek genoeg staat de plant ook op de lijst van Nederlandse giftige planten. Het eten van grote hoeveelheden ongekookte zaden kan bij kinderen tot misselijkheid en diarree leiden. Door de giftige stoffen is de plant enigszins beschermd tegen insectenvraat.

Prunus persica 'Duplex' zijn bomen en struiken die tal van eetbare vruchten produceren. Ze hebben een groot zaad, dat omringd wordt door een harde dop. Bij sommige soorten is deze pit giftig. De bladeren van prunus persica 'Duplex' zien er niet bijzonder uit, maar de kleurrijke bloesem valt vaak wel op. Het donkere hout van prunus persica 'Duplex' wordt gebruikt in de productie van meubilair.

De vruchten van de watermeloen (Citrullus lanatus) worden al duizenden jaren gegeten. Omdat watermeloenen voor meer dan 90 procent uit water bestaan, kunnen woestijnvolkeren in de Kalahariwoestijn zes weken lang overleven op alleen wilde watermeloen. Ook de zaden zijn eetbaar en worden in China en Vietnam gegeten bij nieuwjaarsvieringen.

In de Himalaya's worden stoute jongens gebruikt als ''levende hekken'' in bijvoorbeeld de veehouderij of om grenzen van gebieden aan te geven. Stoute jongens wordt ook in veel gebieden gekweekt als decoratieve plant vanwege de opvallende bloemen, die bovendien vlinders aantrekken. De plant is erg giftig: honden, katten en mensen zouden zijn gestorven na het eten ervan.

Euonymus japonicus 'Aureo-marginatus' zijn bladverliezende of groenblijvende, bloeiende struiken en kleine bomen. Ze zijn geschikt om als haag te laten groeien, en laten vaak ook prachtige herfstkleuren zien. Het zijn waardplanten voor een bepaalde mottensoort. Alle delen van deze planten zijn giftig voor de mens.

De tropische wonderstruik (Codiaeum variegatum) heeft zeer opvallende, kleurrijke bladeren en is daarom een geliefde kamerplant in Europa. De bladpatronen kunnen groen, geel, rood, paars, roze, oranje en wit zijn; vaak zelfs allemaal op dezelfde plant. Alle delen van de wonderstruik zijn giftig: het sap kan eczeem veroorzaken en vooral de zaden bevatten een dodelijk gif.

Vanwege zijn handvormige bladeren wordt de schefflera in Nederland vaak vingerplant genoemd. In China wordt van de bladeren van de plant gezegd dat ze als een soort paraplu bescherming bieden aan de omgeving. Ook in de Engels naam Dwarf umbrella tree (dwerg parasolboom) zie je dit terug.

Maïs (Zea mays) is een gecultiveerd, eenjarig gras dat oorspronkelijk uit Midden-Amerika komt. Maïs wordt vandaag de dag op grote schaal over de hele wereld aangeplant vanwege het graan en komt niet meer in het wild voor. De naam komt van het woord 'maize', een Spaanse verbastering van het inheemse woord voor deze plant.

Panicum capillare is een jaarlijks bosgras dat op de rug groeit of rechtop staat tot een hoogte van meer dan 3 voet . Het is groen tot blauw of paars getint van kleur. In textuur is het behoorlijk harig, vooral op de bladeren en op de knooppunten. De ligule is een pony van lange haren. De bloeiwijze is een grote open pluim die tot 0,5 m lang kan zijn. Op de vervaldag waaiert het uit en verspreidt het zich tot een breedte van meer dan 20 cm .

De alocasie ( Alocasia macrorrhizos ) heeft opvallend grote bladeren met een golvende rand die op olifantsoren lijken. De wortelstokken zijn eetbaar wanneer de plant goed gekookt of gedroogd is. Ze worden vooral gegeten in Azië. De stekels op de stengels en bladeren en het sap kunnen jeukende huidirritatie veroorzaken.

De chileense jasmijn is een klimmende plant met een grote hoeveelheid geurende bloemen. De bloemen zijn meestal wit, maar er zijn ook variëteiten met gele, roze of rode bloemen. De liaan kan tot 6 m lang worden. Hij kan ook als leiplant worden gebruikt. De chileense jasmijn is niet geschikt voor koudere oorden, maar kan hier wel eventueel in een kas groeien.