Maïs (Zea mays) is een gecultiveerd, eenjarig gras dat oorspronkelijk uit Midden-Amerika komt. Maïs wordt vandaag de dag op grote schaal over de hele wereld aangeplant vanwege het graan en komt niet meer in het wild voor. De naam komt van het woord 'maize', een Spaanse verbastering van het inheemse woord voor deze plant.

De gewone zilverspar is van nature voornamelijk te vinden in gebergten als de Alpen, Pyreneeën en in de Balkan, en wordt in Nederland aangeplant. We hebben enorm veel aan deze boom, want het hout kan gebruikt worden voor meubels, uit de bladeren kan olie gewonnen worden en de jonge exemplaren zijn prachtig als kerstbomen.

De bessen van de oorspronkelijk uit Noord-Amerika afkomstige karmozijnbes werden door sommige indianenstammen gebruikt vanwege hun medicinale eigenschappen. De vruchten worden nog steeds gebruikt om rode verf mee te maken. Sinds enkele jaren verwildert deze plant in Nederland en wordt op enkele plaatsen als invasief gezien.

De beuk is een van nature in Europa voorkomende boom die houdt van schaduwrijke plekken. Hij heeft een dunne bast, die bij te veel direct zonlicht kan verbranden. Beukenhout werd gebruikt als omslag bij de eerste boeken. Het woord boek komt van het Germaanse woord voor beuk, boche.

De kalanchoe blossfeldiana (Kalanchoe blossfeldiana) komt oorspronkelijk uit Madagascar en is sinds de jaren 30 een populaire huisplant. Andere vetplanten worden meestal gekweekt vanwege hun interessante bladeren, maar de Kalanchoe blossfeldiana wordt gewaardeerd voor haar kleurrijke bloemen in de herfst en winter. Daarom wordt deze plant vaak als cadeau gegeven tijdens de feestdagen, waar haar tweede naam "Kerst Kalanchoë" vandaan komt. Ze is giftig voor huisdieren.

De kerstcactus bloeit in de herfst en wordt rond die tijd vaak als kamerplant verkocht. Dit is dus vlak voor de kerst, vandaar de naam. In de Verenigde Staten wordt deze plant niet aan kerstmis, maar aan Thanksgiving verbonden, en wordt daar Thanksgiving cactus genoemd. De plant is een epifyt, die zich in het wild met zijn wortels aan boomstammen of boomtakken hecht.

De tamme kastanjeboom komt oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied en is door de Romeinen naar Noord-Europa gebracht, waarschijnlijk als voedselbron voor het leger. Tamme kastanjes worden veel gegeten in Hongarije, Frankrijk en Zuid-Tirol. Ook in middeleeuwse kloostertuinen werd deze boom geplant. Het hout is zeer bruikbaar door de hoge duurzaamheid voor tuinmeubelen, hekken en vaten.

Het bijzondere van de goeppertia lancifolia is dat de bladeren 's morgens opengaan en 's avonds sluiten. De naam van de plant klinkt alarmerend, maar je hoeft je geen zorgen te maken, want de plant is ongevaarlijk.

De esparcette (Onobrychis viciifolia) is een peulvrucht met een hoge voedingswaarde, die wordt gebruikt voor veevoer, resistent is tegen veel voorkomende ziekten en plagen en bij dieren een gunstige antiparasitaire werking heeft. De esparcette wordt voor zowel nectar als stuifmeel bestoven door bijen; de zoete nectar bestaat voor 42-55% uit suikers.

De borstelvlambloem heeft ooit gezorgd voor een onterechte inval van de politie, omdat de geur werd verward met die van marijuana. Cultivars van deze prijswinnende plant zijn te vinden in veel tuinen. Inheemse Amerikaanse volkeren zouden de borstelvlambloem medicinaal hebben gebruikt.

Crassula ovata 'undulata' is een variant van de geldboom of jadeplant die erg populair is als kamerplant. Met zijn rode randje ziet hij er interessant uit, en bovendien is hij makkelijk in het onderhoud. In het zuiden van Afrika groeit deze plant in het wild. In de zomer verschijnen er clusters met kleine bloemetjes.

De in Europa inheemse luzerne wordt wereldwijde onder de naam alfalfa als veevoer gebruikt. De luzerne kan dankzij zijn wortelknolletjes stikstof binden en hoeft daardoor minder bemest te worden. De naam alfalfa betekent ''vader van al het voedsel''.

De Eriocapitella vitifolia is een vaste, kruidachtige plant met witte bloemen die in bergachtige gebieden in Azië voorkomt op een hoogte van 1300 tot 3000 m. De bloemen zijn geschikt om als snijbloemen te gebruiken.

De tropische wonderstruik (Codiaeum variegatum) heeft zeer opvallende, kleurrijke bladeren en is daarom een geliefde kamerplant in Europa. De bladpatronen kunnen groen, geel, rood, paars, roze, oranje en wit zijn; vaak zelfs allemaal op dezelfde plant. Alle delen van de wonderstruik zijn giftig: het sap kan eczeem veroorzaken en vooral de zaden bevatten een dodelijk gif.

De europese dwergpalm (Chamaerops humilis) is de enige van oorsprong Europese palmsoort. In het wild komt deze palm vooral in het Middellandse Zeegebied voor, maar de europese dwergpalm kan ook lichte vorst kan overleven. Daarom is de hij ook populair in Nederlandse tuinen. De palm kan vreemd ruiken tijdens het groeien en bloeien.

De bladbegonia (Begonia rex) is een zeer geliefde kamerplant vanwege de bijzondere veelkleurige bladeren die soms wel een metaalachtige glans lijken te hebben. Deze begonia bloeit, maar heeft minder opvallende bloemen dan andere soorten begonia's. De plant groeit gemakkelijk van stekjes of soms zelfs een enkel blad.

Vanwege zijn handvormige bladeren wordt de schefflera in Nederland vaak vingerplant genoemd. In China wordt van de bladeren van de plant gezegd dat ze als een soort paraplu bescherming bieden aan de omgeving. Ook in de Engels naam Dwarf umbrella tree (dwerg parasolboom) zie je dit terug.

Door zijn hoogte (tot wel 1 meter) en vrolijk geel gekleurde bloemen is het gewoon barbarakruid (Barbarea vulgaris) een opvallende verschijning in wegbermen, langs beken en op dijkhellingen. De naam van de plant stamt uit de Middeleeuwen, toen het de gewoonte was dat planten zonder naam naar heiligen werden vernoemd.

De honderdjarige aloë is een grote vetplant met harde bladeren en gele getande bladranden die een beetje op gloeiende zwaarden lijken. Dit is een plant die zich makkelijk aan verschillende omgevingen aanpast, maar zich het beste in een omgeving met veel licht ontwikkelt. De honderdjarige aloë wordt vaak toegepast bij de aanplanting van tuinen met een woestijnthema.

De alocasie ( Alocasia macrorrhizos ) heeft opvallend grote bladeren met een golvende rand die op olifantsoren lijken. De wortelstokken zijn eetbaar wanneer de plant goed gekookt of gedroogd is. Ze worden vooral gegeten in Azië. De stekels op de stengels en bladeren en het sap kunnen jeukende huidirritatie veroorzaken.