De dennenwolfsklauw wordt 5–25 cm hoog en heeft opstijgende stengels, die alleen aan de voet wortels vormen. De vertakking is dichotoom: de zijtakken zijn bijna allemaal even lang. De spitse 6–8 mm lange en 1-1,5 mm brede bladeren zitten spiraalvormig, afstaand of los aanliggend en vaak naar binnen gekromd op de stengel.

De paardenbloem is vrijwel overal op de wereld te vinden. Na de bloeiperiode worden er vruchtpluizen gevormd, die de door de wind meegedragen worden. De zaadjes kunnen zich zo tot wel 3 km verspreiden.

Grote engelwortel is een bekende tweejarige plant die vaak in kloostertuinen werd gekweekt. Hij verspreidt een unieke geur en uit de zaden en wortels kan een olie worden gewonnen. Bij contact met de huid kan huidirritatie ontstaan

Er zijn twee ondersoorten:De plant wordt 5–20 cm hoog. De leerachtige bladen zijn gelobd tot veerdelig of lijnvormig en soms aan de voet geveerd.

Labrador tea is een lage struik die tot 51 cm (zelden tot 2 m ) lang wordt met groenblijvende bladeren die 0,79 tot 2,36 lang en 3 tot 15 mm breed zijn. De bladeren zijn bovenop gerimpeld, dicht behaard, wit tot roodbruin eronder, krullen aan de randen en hebben een leerachtige textuur. De kleine witte bloemen groeien in halfronde trossen en zijn zeer geurig en plakkerig.

Heermoes is een plant die net als andere planten uit de paardestaartenfamilie een langwerpige, borstelige structuur heeft. In de tijd van de Grieken en Romeinen werd de plant gebruikt om bloedingen te stoppen. Tegenwoordig is de heermoes ook een veelgebruikt ingrediënt in de cosmetica.

De rijsbes is een struik die goed groeit op vochtige zure bodems. De bessen lijken op het eerste zicht op die van de blauwe bosbes, maar ze zijn echter iets ovaler van vorm.

Je kan een jonge kraaihei onderscheiden van een volgroeide versie door de verspreiding van de bladeren. In de jonge jaren staan deze meer in een rechte lijn en met de jaren verspreiden de bladeren zich steeds meer rondom de tak. In Nederland komt kraaihei vooral in de noordelijke provincies voor.

Jeneverbes is een conifeer die bekend staat om zijn bessen, die belangrijk ingrediënt vormen voor het produceren van gin en jenever. Ook worden de bessen gebruikt om er olie van te maken voor cosmetische producten. De conifiren groeien vooral op zandverstuiving- en heidelandschappen verspreid over het hele noordelijk halfrond.

De witte klaver groeit op plekken met gras en lijkt sterk op aardbeiklaver en basterdklaver. Het is voor bijen een belangrijke drachtplant, en is ook voor de honingproductie van belang. Witte klaver is zeer geschikt als veevoer, en ook als bodembedekker in de tuinbouw.

Dit is een rhizomatous meerjarig gras met rechtopstaande stengels die tot 1,7 m lang worden.

De kerstcactus bloeit in de herfst en wordt rond die tijd vaak als kamerplant verkocht. Dit is dus vlak voor de kerst, vandaar de naam. In de Verenigde Staten wordt deze plant niet aan kerstmis, maar aan Thanksgiving verbonden, en wordt daar Thanksgiving cactus genoemd. De plant is een epifyt, die zich in het wild met zijn wortels aan boomstammen of boomtakken hecht.

De Dracaena wordt in het Nederlands drakenbloedboom of drakenplant genoemd. Net als andere Dracaena-soorten is de drakenbloedboom een sterke, makkelijk te verzorgen kamerplant die van warmte houdt. Kenmerkend voor de dit type drakenplant is de vertakte stam.

Melganzenvoet is een wilde plantensoort die vooral groeit op braakliggende terreinen. Tegenwoordig wordt de plant gezien als onkruid, in de prehistorie werd hij echter gebruikt als voedsel. Hiertoe werden de zaden gemalen tot meel, vandaar de naam ‘mel’. ‘Ganzenvoet’ heeft betrekking op de gelijkenis van de onderste bladeren met die van een pootafdruk van een gans.

De plant is te vinden op natte heide, in veenmosrietland, turfgaten en op bulten van levend hoogveen. Verder langs greppels en in spoorbermen, hoogveenslenken en bij vennen, op open plekken in berkenbroekbos, in duinvalleien en zandgroeven, op heischraal grasland en hooiland.

De kalanchoe is een zeer reproductieve plant. Ze heeft kleine, vlinderachtige, adventieve knoppen die op de bladranden groeien en bij de minste aanraking vallen. Deze zaailingen groeien op de grond snel uit tot nieuwe planten. De kalanchoe heeft de neiging andere planten te verdringen, dus het is het beste om haar alleen te planten en niet in een pot met andere planten.

Deze soort heeft een onvertakte stengel die oploopt tot 1.5 m hoog. De bladeren zijn lancetvormig, afwisselend en hebben een korte steel. Het heeft brede, afgeronde basale bladeren en smallere bladeren verderop in de stengel, en het gebladerte is vaak harig. Het draagt paarse of roze trompetvormige bloemen en de vrucht is een capsule van 2 cm of 3 cm lang.

De plant is kruidachtig en tweejarig of overblijvend. De grote bloemen bloeien aan het eind van gebogen stengels.

Omdat de witte bloemen op lepels lijken, wordt de spathiphyllum wallisii in het Nederlands meestal lepelplant genoemd. In Zuid- en Midden-Amerika groeit de plant op moerassige bodem in het tropisch regenwoud, vandaar dat hij als kamerplant het liefst staat op een schaduwrijke plek en in vochtige grond staat. Bij een goede verzorging kan hij wel 30 jaar oud worden. Let er wel op dat hij bij inname ietwat giftig is, dus enige voorzichtigheid bij kinderen en huisdieren is geboden.

De sinningia speciosa (Sinningia speciosa) is een tropische plant, die hier als kamerplant wordt gehouden. Hij heeft dan, net als in de tropen, een hoge luchtvochtigheid, veel licht en warmte nodig. Uit de knollen van deze plant groeien bladeren zonder stengels.