Hij kan tot 25 m hoog worden, met een stengeldiameter tot 16 cm, maar is meer typisch 15 tot 20 m lang en 12 cm in diameter.

Attalea butyracea is een groot geslacht van palmen afkomstig uit Mexico, het Caribisch gebied, Midden- en Zuid-Amerika. Tussen de 29 en 67 soorten worden herkend in het geslacht, met schattingen van maximaal 100. Attalea butyracea is een geslacht van niet-stekelige palmen met veerkrachtig samengestelde bladeren - rijen van blaadjes verschijnen aan weerszijden van de as van het blad in een veer -achtig of varenachtig patroon. Soorten variëren van grote bomen met stevige stengels tot 98 voet lang tot acaulescent palmen (degenen die een bovengrondse stengel missen). Bloeiwijzen zijn groot, vertakt en gedragen tussen de bladeren. Fruit heeft meestal twee of drie zaden, hoewel er bij sommige soorten minder of meer aanwezig zijn en meestal volwassen zijn, bruin, geel, oranje-bruin of paars.

De kleine palmbomen van het geslacht chamaedorea pinnatifrons komen van nature uitsluitend voor in Zuid- en Midden-Amerika. Ze hebben vaak rietachtige stengels en groeien gewoonlijk in de laagste regionen van het regenwoud. Daar vormen ze vaak kolonies van genetisch identieke individuen doordat ze zich vermeerderen via ondergrondse uitlopers.

De gewone boon komt oorspronkelijk uit Noord- en Zuid-Amerika, maar groeit inmiddels overal ter wereld. De soort kent verschillende eetbare variëteiten, zoals sperzieboon, kidneyboon en stoksnijboon. Gek genoeg staat de plant ook op de lijst van Nederlandse giftige planten. Het eten van grote hoeveelheden ongekookte zaden kan bij kinderen tot misselijkheid en diarree leiden. Door de giftige stoffen is de plant enigszins beschermd tegen insectenvraat.

Dankzij de opvallende, kleurrijke bladpatronen is olifantsoor een populaire kamerplant. Alle delen van de plant zijn giftig. Het Maleise woord 'kaladi' in de botanische naam, (Caladium bicolor), verwijst naar een familie met eetbare knollen, waarop deze soort een uitzondering vormt. Olifantsoor kan in de tuin geplant worden, maar kan niet tegen vorst.

Vruchten van de papaja (Carica papaya) worden in grote delen van de wereld veel gegeten. Papaja's hebben zoet vruchtvlees met een meloenachtige smaak, bevatten geen vruchtzuren en zijn erg licht verteerbaar en zitten ook nog eens boordevol vitamine C. De gedroogde zaden kunnen gebruikt worden als peper. De rauwe vrucht combineert niet goed met gelatine of zuivel.

De capsicum annuum komt oorspronkelijk uit Amerika en is in de 16e eeuw via Spanje ons land binnengekomen. Tegenwoordig wordt hij hier verbouwd in kassen. Een vrucht van de plantsoort Capsicum annuum heet ook paprika. Een andere vrucht van deze soort is de Spaanse peper of chilipeper, die een veel scherpere smaak heeft.

Mauritia flexuosa , een boom, kan tot 35 m hoog worden. De grote bladeren vormen een afgeronde kroon. De bloemen zijn geelachtig en verschijnen van december tot april. De vrucht, die groeit van december tot juni, heeft een kastanjekleur en is bedekt met glanzende schubben. Het gele vruchtvlees bedekt een harde, ovale noot.

De olifantsoor (Colocasia esculenta) is in Nederland niet zo bekend, maar wordt al duizenden jaren veel gekweekt en gegeten in (delen van) Azië en Afrika. Het is daardoor een van de oudste cultuurplanten. De knollen bevatten veel zetmeel en kunnen op verschillende manieren bereid worden. Ook de stengels en bladeren zijn (na verhitting) eetbaar.

Guave is een plant die gekweekt wordt vanwege de eetbare vruchten. Door hun aangename geur worden ze ook gebruikt in shampoo. De bladeren kunnen dienen als veevoer. In sommige landen wordt het hout gebruikt voor dakspanten en het roken van vlees. De guave zeer geschikt om als bonsai te vormen.

Maïs (Zea mays) is een gecultiveerd, eenjarig gras dat oorspronkelijk uit Midden-Amerika komt. Maïs wordt vandaag de dag op grote schaal over de hele wereld aangeplant vanwege het graan en komt niet meer in het wild voor. De naam komt van het woord 'maize', een Spaanse verbastering van het inheemse woord voor deze plant.