De bessen van de oorspronkelijk uit Noord-Amerika afkomstige karmozijnbes werden door sommige indianenstammen gebruikt vanwege hun medicinale eigenschappen. De vruchten worden nog steeds gebruikt om rode verf mee te maken. Sinds enkele jaren verwildert deze plant in Nederland en wordt op enkele plaatsen als invasief gezien.

De witte moerbei komt oorspronkelijk uit China en is de favoriete boom van de zijderups. Vanwege de productie van zijde is de boom ook op veel andere plaatsen met een warm klimaat aangeplant. In Nederland is de boom vooral geliefd vanwege zijn bladerdek die als natuurlijke parasol kan dienen.

De zijdeplant (Asclepias syriaca) is een hele handige plant. Deze werd vroeger gebruikt om touwen en papier van te maken. In de 20e eeuw werden er ook reddingsvesten van gemaakt. Tegenwoordig wordt de plant nog altijd gebruikt in de productie van kussens en dekens. Zoals vrijwel alle planten in de Apocynaceae familie is deze plant giftig.

De wegedoorn komt vrij veel voor in (met name) het zuiden en oosten van Nederland en langs de kust, waar je de heester kunt vinden langs bosranden en duingebieden. De zwarte bessen zijn licht giftig voor mensen, maar worden graag gegeten door vogels, die zo de zaden verspreiden.

Bitterzoet (Solanum dulcamara) is een klimmende nachtschade. De plant smaakt eerst bitter, maar door een reactie met speeksel komt er een zoete smaak vrij, vandaar de naam. De plant is echter zeer giftig voor mensen en moet dus nooit ingenomen worden! De zachte vruchten zijn wel eetbaar voor vogels. Bitterzoet werd vroeger in verschillende tijden en werelddelen veel gebruikt in rituelen.

Als gifsumak beschadigd raakt kan de giftge stof urushiol vrijkomen, die ernstige allergische reacties kan veroorzaken die zelfs tot opname in het ziekenhuis kunnen leiden. In Nederland is de Gifsumak zeer zeldzaam; hij is alleen in een plaatsje in Friesland te vinden, waar hij rond 1920 werd aangeplant.

Met slechts twee bladeren en één bloem is de podophyllum peltatum opvallend en uniek. De vruchten van podophyllum peltatum die zich in de loop van de zomer ontwikkelen, kunnen, als ze volledig rijp zijn, worden gebruikt in jam en gelei, terwijl de onrijpe vruchten en andere delen van deze plant allemaal giftig zijn en braken, diarree en zelfs coma kunnen veroorzaken.

De wilde wingerd (Parthenocissus quinquefolia) is een krachtige klimplant uit de wijnstokfamilie. De plant hecht zich met een kleefstof aan muren zonder in het oppervlak door te dringen, waardoor de wilde wingerd erg populair is als gevelbegroeiing. In de herfst kleuren de bladeren prachtig rood. De harde besjes worden door vogels gegeten.

Verschillende inheemse Amerikaanse volken kennen de bergamotplant als ''Nummer Zes'', ofwel het zesde medicijn gegeven door de schepper. Ook volgens moderne wetenschap is de plant bruikbaar als medicijn. De bladeren van de bergamotplant zouden insecten afweren.

Hondsdraf (Glechoma hederacea) is een kruipende plant, die ook als epifyt gevonden kan worden, bijvoorbeeld in knotwilgen. Hondsdraf wordt bezocht door verschillende bijensoorten. Van de bladeren kan een aromatische thee gezet worden. Door de Saksen werd er bier van gebrouwen.

De vederesdoorn (Acer negundo) heeft een korte levensduur van meestal niet meer dan 60 jaar. Vogels en eekhoorns eten graag de herkenbare gevleugelde zaden, maar deze zijn schadelijk voor paarden. In Indiaanse culturen werd deze esdoorn van oudsher gebruikt als voedsel en bouwmateriaal.

De bloem heeft drie bruine tot kastanjebruine bloemblaadjes die meestal minder dan 1,2 lang zijn. De bloemblaadjes zijn opnieuw gebogen, met uiteinden die over de meeldraden convergeren. Het fruit heeft zes goed ontwikkelde randen.

De longkruid virginisch is een wilde bosbloem die gedurende een korte periode in het voorjaar bloeit en daarna terug in rusttoestand gaat. De bloemen beginnen als paarsroze knoppen die zich openen tot subtiel geurende, trompetvormige, hemelsblauwe bloemen. De Cherokee gebruikten deze plant bij de behandeling van bepaalde kwalen.

Het fluweelblad komt vrij weinig voor in Nederland, maar wordt in China al duizenden jaren gekweekt en gecultiveerd. De vezels lijken op jute en kunnen op dezelfde manier gebruikt worden in touw en textiel. In America is het echter een ongewenste gast, die door overwoekeren van maisvelden tot wel 1/3 van de oogst kan kosten.

Purperen rudbeckia (Echinacea purpurea) is een ideale toevoeging aan siertuinen. De grote paarse bloemen zijn prachtig om te zien, en trekken bovendien ook veel vlinders aan. De purperen rudbeckia kan bij inname ernstige allergische reacties en leverschade veroorzaken.

De ons bekende oranje wortel is een cultivar van de wilde peen (Daucus carota). De wilde peen heeft witte wortels die sterk naar peentjes ruiken. De plant heeft witte, schermvormige bloemen die vlinders aantrekken. De uitgebloeide bloemen hebben de vorm van een vogelnestje.

Knolzijdeplant (Asclepias tuberosa) is een populaire tuinplant met prachtige, oranje bloemen. Hij werd door zowel Indianen als pioniers gebruikt om er kaarsen van te maken.

Het is een achterblijvende plant die 2 tot 16 lang wordt. De bladeren zijn slank lancetvormig, 3 tot 14 cm lang en 0,20-0,51 breed, met een bladsteel van 6 tot 20 cm lang. De bloemen hebben een diameter van 0,28-0,55 met vijf lichtroze of witte bloemblaadjes en reflecteren UV-licht. heeft een trosvormige bloeiwijze, waarin de bloemen zich aftakken van de scheut. De zaden hebben een diameter tussen 0,08 in en 0,12 en een glanzend zwart.

Look-zonder-look (Alliaria petiolata) is niet verwant aan knoflook, maar wordt zo genoemd omdat de gekneusde bladeren naar knoflook of uien ruiken. De witte bloemen worden veel bezocht door bijen. De plant is een waardplant van de rups van het oranjetipje. Dat betekent dat de rups deze plant nodig heeft om te groeien.

Tegenwoordig kent iedereen de van oorsprong tropische tomaat, maar toch is de tomaat pas sinds de 19e eeuw in het noorden van Europa geïntroduceerd. De rode kleur dankt de tomaat aan de stof lypoceen, een natuurlijke kleurstof die ook nog eens gezond is. Van groene, onrijpe tomaten is bekend dat ze giftig zijn, in het geval van tomaten geldt dus: hoe roder hoe beter.