Kafferkoren is een graan dat al eeuwen lang als belangrijke bron van voedsel wordt gebruikt, vooral in Afrika en India. Uit het graan van de plant wordt ook siroop gemaakt, die in zuidelijk Noord-Amerika lange tijd populair was als zoetstof. Tegenwoordig is de plant populair omdat het graan glutenvrij is. Kafferkoren heeft de eigenschap te kunnen stoppen met groeien gedurende een droge periode en de groei te hervatten wanneer er weer voldoende vocht in de bodem zit.

De kruiptijm wordt, in tegenstelling tot de bekende tijm, niet gegeten maar vooral gebruikt als decoratieve bodembedekker. De roodpaarse bloemen die in juni en juli verschijnen hebben een sterke geur. De kruiptijm komt in Nederland ook in het wild voor, maar is zeer zeldzaam en beschermd.

De gewone berenklauw (Heracleum sphondylium) is een veel in het wild voorkomende plant met grote witte, schermvormige bloemen. Deze plant is veel minder schadelijk dan de verwante reuzenberenklauw, maar kan wel lichte huidirritatie veroorzaken, dus draag handschoenen wanneer je hem zou willen plukken. De gewone berenklauw produceert veel nectar voor bestuivers.

De kerstcactus bloeit in de herfst en wordt rond die tijd vaak als kamerplant verkocht. Dit is dus vlak voor de kerst, vandaar de naam. In de Verenigde Staten wordt deze plant niet aan kerstmis, maar aan Thanksgiving verbonden, en wordt daar Thanksgiving cactus genoemd. De plant is een epifyt, die zich in het wild met zijn wortels aan boomstammen of boomtakken hecht.

De plant wordt 20-50 cm hoog. Zeegroene zegge bloeit in mei en juni.

Dankzij zijn witte, sterk geurende bloemen is arabische Jasmijn makkelijk te herkennen. Het is een zeer populaire plant vanwege zijn decoratieve uitstraling en hij wordt dan ook vaak gebruikt voor feesten en ceremonies. Arabische Jasmijn is de nationale bloem van onder meer Tunesië en de Filipijnen.

Deze soort is een uitgestrekte, bodembedekkende, kruidachtige vaste plant. Het groeit tot ongeveer 20 cm lang bij 30 tot 51 cm breed. Een groot deel van de zomer bloeien massa's stervormige bloemen, die wit, lila of lichtpaars kunnen zijn, in losse pluimen.

Het is een kleine boom, 13 tot 20 m lang, met een stam tot 41 cm diameter. De aromatische bladeren zijn geveerd, met 11-21 blaadjes, elke blaadje is 0,79-1,57 lang en 0,39-0,79 breed. De plant produceert kleine witte bloemen die zelf kunnen bestuiven om kleine glanzend-zwarte steenvruchten te produceren die een enkel, groot levensvatbaar zaad bevatten.

Peucedanum ostruthium of Imperatoria ostruthium, Masterwort, is een soort van bloeiende plant in de familie Apiaceae. Het is inheems in de bergen van Midden- en Zuid-Europa, maar is op grote schaal buiten het native bereik geïntroduceerd.

Deze 4-8 cm hoge, een enkele maal tot 20 cm hoge plant lijkt sterk op de Kochs gentiaan, maar heeft ellipsvormige, stompe bladeren en een goed ontwikkeld verbindingsvlies tussen de lobben van de bloemkelk.

Koeienoog is een uitbundige zomerbloeier die vrolijke gele bloemen voortbrengt. De bloei kan verlengd worden door de uitgebloeide bloemen te verwijderen. Hij wordt vaak als bodembedekker gekozen en met dat doel in grote aantallen bij elkaar geplant. In Nederland komt hij voor als het een zeldzame wilde plant.

Melganzenvoet is een wilde plantensoort die vooral groeit op braakliggende terreinen. Tegenwoordig wordt de plant gezien als onkruid, in de prehistorie werd hij echter gebruikt als voedsel. Hiertoe werden de zaden gemalen tot meel, vandaar de naam ‘mel’. ‘Ganzenvoet’ heeft betrekking op de gelijkenis van de onderste bladeren met die van een pootafdruk van een gans.

De bosooievaarsbek is een vaste plant die van nature voorkomt in Midden-Europa en Noord-Azië. In Nederland wordt hij veel in siertuinen gebruikt, maar is hij ook wel in het wild te vinden. De Geranium sylvaticum heeft zijn naam te danken aan het feit dat de vrucht lijkt op de vorm van de bek van een ooievaar; het Griekse woord 'geranium' betekent kraanvogel, en 'sylvaticum' geeft aan dat de plant in het bos groeit.

Guave is een plant die gekweekt wordt vanwege de eetbare vruchten. Door hun aangename geur worden ze ook gebruikt in shampoo. De bladeren kunnen dienen als veevoer. In sommige landen wordt het hout gebruikt voor dakspanten en het roken van vlees. De guave zeer geschikt om als bonsai te vormen.

Carex firma vormt dikke kussens. De bladeren zijn tot 8 centimeter (3.1 in) lang onder normale omstandigheden (tot 10 cm of 10 cm in vochtige, beschutte plaatsen), donkergroen en stijf. De stengels zijn maximaal 20 cm (7,9 in) lang (uitzonderlijk 30 cm of 30 cm), maar altijd minstens twee keer zo lang als de bladeren.

Heracleum austriacum is een geslacht van kruidachtige plantensoorten die erg op elkaar lijken. De bladeren van de planten zijn het meest kenmerkend: deze zijn groot en gespleten zodat ze wat weghebben van een klauw, wat de naam Berenklauw verklaart. Het aanraken van soorten uit dit geslacht kan een ernstige allergische reactie veroorzaken.

De ereprijs voor brandnetelblad is een overblijvende kruidachtige plant die een hoogte van 20 tot 70 bereikt, maar meestal tussen 30 en 40 centimeter. Het is meestal alleen vertakt aan de onderkant en in het gebied van de bloeiwijze en is verder rechtop. De stengel is kort en donzig behaard. De bladeren zijn onkruid.

De naam werd voor het eerst bedacht door Necker in 1790, maar alle namen in die publicatie zijn verworpen verklaard. Daarom wordt het gebruik van Cassini uit 1827 beschouwd als de validatie van de naam. Cassini heeft Neckers soortnaam echter niet opnieuw gepubliceerd, dus Lessing wordt gecrediteerd met de formele recombinatie

De rozenpelargonium (Pelargonium graveolens) heeft een heerlijke geur en wordt daarom ook veel als geurige sierplant in tuinen gebruikt. Bovendien wordt de etherische olie van de rozenpelargonium in de parfumindustrie gebruikt als alternatief voor de veel duurdere rozenolie.

Het alpine blad is een meerjarige kruidachtige plant, de gestalte hoogte van 10 tot 20, bereikt zelden 50 centimeter. Op de gebogen, randen stengels, zijn de bladeren afwisselend gerangschikt. De knop van de zijscheut lijkt te zijn verplaatst op het bladoppervlak, dit wordt Rekauleszenz genoemd.