Papegaaienkruid (Amaranthus retroflexus) is een stepperoller of tuimelkruid, wat betekent dat het bovengrondse gedeelte zich van de wortel los kan maken en met de wind weg kan waaien. De bladeren van de papegaaienkruid bevatten oxaalzuur en kunnen nitraten bevatten als ze in nitraatrijke bodems worden gekweekt.

Knolcyperus is in Nederland vrij zeldzaam, maar komt weleens voor in het oosten van Noord-Brabant en Limburg. De plant groeit elders als invasief onkruid tussen andere gewassen, maar vooral in Zuid-Europa worden de knollen van de plant gegeten en als een lekkernij beschouwd. Wie weleens in het Spaanse Valencia is geweest, zal ongetwijfeld de populaire drank Horchata de chufa kennen. Een verfrissende, amandelmelkachtige drank met als belangrijkste ingrediënt knolcyperus.

De dagwinde (Ipomoea purpurea) is een eenjarige plant die vooral voor vroege vogels interessant is in de tuin. De trompetvormige, kleurrijke bloemen laten zich namelijk 's ochtends zien en gaan tegen de middag weer dicht. Aan dat gegeven dankt hij zijn Engelse naam 'Morning glory'. Veel mensen gebruiken de dagwinde om kale plekjes op te vullen in de tuin.

Syngonium is een kruipende of klimmende moerasplant uit het tropische regenwoud, die in Nederland als kamerplant wordt gehouden. Het is een bijzonder snelle groeier, die dan ook minder geschikt is voor kleinbehuisden. Hij heeft zijn naam te danken aan de pijlvormige bladeren, die groeien aan kenmerkende rechtopstaande stengels.

De in Europa inheemse luzerne wordt wereldwijde onder de naam alfalfa als veevoer gebruikt. De luzerne kan dankzij zijn wortelknolletjes stikstof binden en hoeft daardoor minder bemest te worden. De naam alfalfa betekent ''vader van al het voedsel''.

Sporkehout is een onopvallende plant, die je niet zomaar voor de sier aanplant. Wel is het een erg nuttige plant. Imkers gebruikten voorheen takken en twijgen van sporkehout als spijlen in bijenkorven, wat ook de naam bijspillehout in het Fries onderstreept. Verder wordt er houtskool en buskruit gemaakt van het hout van deze plant.

De bougainvillea is vernoemd naar een Franse zeevaarder, die de soort ontdekte tijdens een expeditie in de 18e eeuw. Er zijn verschillende soorten, waarvan de bloemen wit tot paars kunnen zijn. Hij werd van oudsher gebruikt in oranjerieën en staat tegenwoordig veel in tuinen als kuipplant, omdat hij niet winterhard is.

Boerhavia diffusa is wijd verspreid en komt voor in heel India, de Stille Oceaan en de zuidelijke Verenigde Staten. Dit brede bereik wordt verklaard door zijn kleine vruchten, die erg plakkerig zijn en een paar centimeter van de grond groeien, bij voorkeur geplaatst om te klemmen op kleine trekvogels terwijl ze voorbij lopen.

Calotropis procera is een soort uit de maagdenpalmfamilie (Apocynaceae). De soort is een succulente struik of kleine boom, die voorkomt in Noord-Afrika, tropisch Afrika, West-Azië, Zuid-Azië en Indochina.

De wisselbloem is een halfheester die tot 3 m hoog kan worden. De wisselbloem trekt vele soorten vlinders aan, maar is niet geliefd bij muggen en vliegen. In Nederland en België kan deze plant de winter alleen binnen overleven.

Deze plant is een struik of boom die tot 33 voet lang wordt. De stam is gezwollen, met afbladderende roodgetinte schors. De bladeren zijn geveerd en bestaan elk uit 5 tot 11 blaadjes. De bloemen worden afzonderlijk of in trossen aan de uiteinden van takken gedragen en zijn wit, soms met een gele of groenachtige tint. De grijsbruine driehoekige vrucht is ongeveer 6 mm lang en splitst open wanneer hij rijp is om een roodachtig zaad vrij te geven.

De ashwaganda is beroemd vanwege haar bladeren, die al eeuwen gebruikt worden in traditionele Indiase geneeswijzen. Zo zou het kruid slapeloosheid of stress tegen kunnen gaan, echter is de medische toepassing van dit kruid nog onvoldoende onderzocht. Oorspronkelijk is de ashwaganda te vinden in Afrika en Azië.

Vruchten van de papaja (Carica papaya) worden in grote delen van de wereld veel gegeten. Papaja's hebben zoet vruchtvlees met een meloenachtige smaak, bevatten geen vruchtzuren en zijn erg licht verteerbaar en zitten ook nog eens boordevol vitamine C. De gedroogde zaden kunnen gebruikt worden als peper. De rauwe vrucht combineert niet goed met gelatine of zuivel.

De alocasie ( Alocasia macrorrhizos ) heeft opvallend grote bladeren met een golvende rand die op olifantsoren lijken. De wortelstokken zijn eetbaar wanneer de plant goed gekookt of gedroogd is. Ze worden vooral gegeten in Azië. De stekels op de stengels en bladeren en het sap kunnen jeukende huidirritatie veroorzaken.

Behandeld als een struik, bereikt het 10 tot 15 ft maar kan worden gekweekt als een boom die 30 ft bereikt . Kleine witte bloemen met romige schutbladen bloeien aan de uiteinden van de takken in de zomer. De paarsachtige stengels, wanneer gebroken, stralen een sap uit dat irriterend is voor de huid.

Albuca namaquensis heeft aantrekkelijke, gele bloemen maar vooral bijzondere, gekrulde bladeren die lijken op een kurkentrekker. Hij is ontzettend gevoelig voor kou en is dus vooral geschikt als kamerplant. In perfecte condities kan hij ongeveer 30 cm hoog worden.

Het sap van de woestijnroos werd vroeger in Afrika gebruikt om giftige pijlen mee te maken. In Oman wordt de woestijnroos door de inheemse bevolking gebruikt als medicijn. De plant komt voor in de woestijn en moet daarom niet te veel water krijgen, anders zal ze haar mooie, roze bladeren afwerpen.

Kleverige Hopstruik (Dodonaea viscosa) is een snelgroeiende compacte struik die van de winter tot het voorjaar groenachtige bloemen produceert. Zaden van kleverige Hopstruik rijpen van de herfst tot de winter en voeden een verscheidenheid aan vogels. De bloemen leveren stuifmeel voor motten, vlinders en andere insecten. Het gebladerte wordt door kangoeroes en wallaby's gegeten.

Groene Draak is een meerjarige kruidachtige plant, die inheems is in de vochtige bossen van Noord-Amerika, meestal in de buurt van beekjes en meren. De plant wordt ongeveer 1 meter hoog. Gedurende de lente krijgt de plant gele bloemen en rode bessen die giftig zijn voor de mens, maar wel gegeten worden door vogels.

De dahliabloemige zinnia is een van origine Midden-Amerikaanse zomerbloem, die in de tweede helft van de 18de eeuw naar Europa is gebracht. Het is een eenjarige plant, die van half juni tot eind oktober bloeit. De bloemen zijn prachtig gekleurd, in zowel zachte als felle tinten, en kunnen ook verschillende vormen hebben. De dahliabloemige zinnia heeft als kenmerk dat hij lang-gesteeld is.