Weesboontje bevat de toxine abrin in zijn zaden, wat dodelijk is bij inname. Symptomen zijn braken, misselijkheid, bloederige diarree en ernstige uitkomsten zoals toevallen, orgaanfalen en dood. Het is zeer toxisch voor honden en katten; inname veroorzaakt braken, tremoren en een verhoogde hartslag, wat leidt tot een medische noodsituatie. Onmiddellijke veterinaire zorg is cruciaal.

Weesboontje is nu wereldwijd verspreid over tropische regio's. In het Global Compendium of Weeds wordt het vermeld als een 'landbouw onkruid,' 'milieu onkruid,' 'onkruid,' en 'genaturaliseerd;' het is vermeld als een Category I Noxious Weed in Florida, VS, en wordt beschouwd als invasief in Cuba, sommige delen van de Azië-Pacific, en is genaturaliseerd in veel andere tropische gebieden. De factoren die de invasiviteit bevorderen zijn agressieve groei, verspreiding door scheuten, diepe wortels die moeilijk te verwijderen zijn, en goed beschermde, harde zaden. Deze felrode zaden worden verspreid door de wind, water en dieren (vogels). De zaden zijn ook extreem giftig voor mensen; het kauwen op slechts een enkel zaad kan fataal zijn.

Regelmatige monitoring, vroege detectie en handmatige verwijdering voordat de weesboontje zich vestigt, zijn de belangrijkste preventieve maatregelen tegen deze soort. Zaailingen en kleine planten moeten met de hand worden uitgetrokken. De planten moeten met wortel en al worden verwijderd en op een adequate manier worden weggegooid, zodat ze niet opnieuw uitspruiten. Omdat de plant zich ook voortplant door zaad, kan het verwijderen van bloemstelen vóór het vrucht dragen de verspreiding van weesboontje aanzienlijk verminderen. Grondbewerking kan zeer effectief zijn als het terrein en de omliggende vegetatie een dergelijke mechanische methode toelaten. De plant is gevoelig voor verschillende herbiciden die triclopyr en glyfosaat bevatten. Een herhaalde chemische toepassing kan de besmetting onder controle houden.