Asclepias viridis bevat hartglycosiden, die de hartslag kunnen veranderen en ernstige gevolgen kunnen hebben als ze worden ingenomen. Kinderen lopen een hoger risico vanwege hun nieuwsgierigheid en lagere lichaamsgewicht. Contact met de sap kan leiden tot dermatitis—rode, jeukende, ontstoken of blaren van de huid.

Asclepias viridis is inheems in Noord-Amerika, waar het in tuinen wordt geplant en belangrijk is voor een verscheidenheid aan bestuivers, waaronder monarchvlinders. Het wordt over het algemeen niet als invasief beschouwd. Het kan zich echter zowel via rhizomen als door zelfzaaien verspreiden. Bovendien groeit het gemakkelijk in verstoorde gebieden, zoals wegkanten, greppels en velden. Het wordt ook over het algemeen gemeden door vee. Het minimaliseren van verstoring en het bevorderen van de groei van diverse inheemse planten zal voorkomen dat asclepias viridis als onkruid wordt gevestigd. Asclepias viridis is resistent tegen veel herbiciden maar kan worden beheerst door enkele herbiciden zoals glyfosaat en imazapyr.

De beste tijd om asclepias viridis te verwijderen is laat in de lente of vroeg in de zomer, voordat de plant de kans heeft gehad om zaadpeulen te produceren.