Abrus precatorius zawiera toksynę abrynę w swoich nasionach, która jest śmiertelna po spożyciu. Objawy obejmują wymioty, nudności, krwawą biegunkę oraz poważne konsekwencje, takie jak drgawki, niewydolność organów i śmierć. Jest wysoce toksyczna dla psów i kotów; spożycie powoduje wymioty, drżenie i zwiększone tętno, co prowadzi do zagrożenia życia. Natychmiastowa pomoc weterynaryjna jest niezbędna.

Abrus precatorius jest obecnie rozpowszechniona w tropikalnych regionach na całym świecie. W Globalnym Kompendium Chwastów jest wymieniona jako 'chwast rolniczy', 'chwast środowiskowy', 'chwast' i 'znaturalizowana'; została sklasyfikowana jako Kategoria I Chwast Nocny na Florydzie, USA, i uznana za inwazyjną na Kubie, w niektórych częściach regionu Azji-Pacyfiku, a także znaturalizowana w wielu innych tropikalnych obszarach. Czynniki sprzyjające jej inwazyjności to agresywny wzrost, rozprzestrzenianie się przez odrosty korzeniowe, głębokie korzenie trudne do usunięcia oraz dobrze chronione, twardo powleczone nasiona. Te jasnoczerwone nasiona są rozprzestrzeniane przez wiatr, wodę i zwierzęta (ptaki). Nasiona są również niezwykle toksyczne dla ludzi; przeżucie nawet jednego nasiona może być śmiertelne.

Regularne monitorowanie, wczesne wykrywanie i ręczne usuwanie przed zagnieżdżeniem się abrus precatorius to najważniejsze środki zapobiegawcze przeciwko tej roślinie. Siewki i małe rośliny należy usuwać przez ręczne wyrywanie. Rośliny powinny być usunięte z korzeniami i odpowiednio zutylizowane, aby nie odrosły. Ponieważ roślina rozmnaża się również przez nasiona, usuwanie kwiatostanów przed owocowaniem może znacznie zmniejszyć rozprzestrzenianie się abrus precatorius. Orka może być bardzo skuteczna, jeśli teren i otaczająca roślinność pozwalają na takie mechaniczne metody. Roślina jest wrażliwa na kilka herbicydów zawierających triklopyr i glifosat. Powtarzane stosowanie środków chemicznych może utrzymać infestację pod kontrolą.