De stinkende gouwe is een veelvoorkomend kruid met kleine gouden (‘gouwe’) bloempjes. Het oranjegele sap uit de steel van de plant werd vroeger gebruikt ter bestrijding van wratten, vandaar dat de plant ook wel wrattenkruid genoemd wordt. Daarnaast werd de plant door alchemisten gebruikt bij de zoektocht naar de Steen der wijzen en was het in de Middeleeuwen populair bij heksen voor het fabriceren van geneeskrachtige zalven.

De noorse esdoorn komt, in tegenstelling tot wat zijn naam doet vermoeden, van oorsprong uit oostelijk Europa en westelijk Azië. Deze bomen kunnen tot 30 m hoog worden. Het hout van deze boom wordt onder andere gebruikt voor muziekinstrumenten. Zo gebruikte Stradivarius het hout van deze boom voor de rugzijde van de bekende violen. De noorse esdoorn wordt ook vaak als sierboom geplant.

De naam van de grote brandnetel is een duidelijke verwijzing naar de brandende, jeukende bultjes die deze plant veroorzaakt. Deze plant is geen gewenste gast in tuinen, maar is wel erg nuttig: de jonge bladeren van de grote brandnetel zijn erg voedzaam en worden gebruikt in soep en kaas. Vroeger werden brandnetels gebruikt om wol te verven.

Duizendblad groeit vaak op braakliggende terreinen en kan goed tegen droogte. De plant trekt insecten aan zoals sluipwespen en lieveheersbeestjes, die bepaalde insectenplagen kunnen bestrijden. Dat is voor veel mensen een belangrijke reden om het duizendblad aan te planten.

De vederesdoorn (Acer negundo) heeft een korte levensduur van meestal niet meer dan 60 jaar. Vogels en eekhoorns eten graag de herkenbare gevleugelde zaden, maar deze zijn schadelijk voor paarden. In Indiaanse culturen werd deze esdoorn van oudsher gebruikt als voedsel en bouwmateriaal.

De grove den is een van de naaldbomen die van nature in zowel België als Nederland voorkomen. Hij werd in de 19de eeuw veel aangeplant voor mijnhout. Tegenwoordig wordt het hout van deze boom, dat bekend staat als grenen, veel als timmerhout gebruikt. Bovendien levert de boom grondstoffen voor terpentijnolie en teer.

De zamioculcas zamiifolia, ook wel ZZ-plant genoemd, is een stoere, heldergroene kamerplant die wel tegen een stootje kan. Als je bedenkt dat hij uit ruige, rotsachtige gebieden in Afrika komt, dan is voor hem een plaatsje in een willekeurige woonkamer in Nederland geen probleem. Dus zelfs voor personen die echt geen groene vingers hebben, is deze plant uit Zanzibar een geschikte huisgenoot.

De vaste lupine hoort bij de familie van vlinderbloemigen. Het is niet alleen een mooie tuinplant, maar wordt ook gebruikt om het stikstofgehalte in de bodem te verhogen, zodat andere planten beter kunnen groeien. De zaden van de plant werden vroeger als voedsel gebruikt. In lupine herken je het woord ‘lupus’, de Latijnse naam voor ‘wolf’, daarom werden de zaden ook wel wolfsbonen genoemd. Tegenwoordig worden er vleesvervangers gemaakt van de zaden.

De paardenbloem is vrijwel overal op de wereld te vinden. Na de bloeiperiode worden er vruchtpluizen gevormd, die de door de wind meegedragen worden. De zaadjes kunnen zich zo tot wel 3 km verspreiden.

De waringin wordt in het Nederlands ook wel treurvijg of ficus genoemd. De naam waringin komt uit Indonesië, daar geeft men aan deze plant een bijzondere betekenis omdat hij een verbinding tot stand zou brengen tussen de spirituele wereld en de aardse wereld.

De wilde cichorei is waarschijnlijk door de Romeinen in Nederland geïntroduceerd en groeit hier inmiddels rijkelijk. De gemalen wortels werden in de Tweede Wereldoorlog gebruikt om een soort koffie van te maken, wat nog steeds gebeurt in het Middellandse Zeegebied. De plant wordt commercieel verbouwd om inuline (een glucosevervanger) uit te winnen.

De bekendste toepassing van de fijnspar is die als kerstboom. Een spar herken je aan zijn naalden die afzonderlijk van elkaar staan en kort en plat zijn. De naalden van de den daarentegen zijn rond en staan in groepjes bij elkaar. Het hout van de spar wordt meestal vurenhout genoemd en zowel gebruikt in de bouw als bij het vervaardigen van meubels en papier.

De zomereik kan in gunstige omstandigheden 35 m hoog worden. De eikel, de vrucht van de zomereik, wordt door onder andere eekhoorns verzameld om een wintervoorraad aan te leggen. Sommige eikels worden vergeten en zo kan de eik zich verspreiden. Het harde, taaie hout van de eik wordt onder andere voor meubilair en als bouwhout gebruikt.

Hondsdraf (Glechoma hederacea) is een kruipende plant, die ook als epifyt gevonden kan worden, bijvoorbeeld in knotwilgen. Hondsdraf wordt bezocht door verschillende bijensoorten. Van de bladeren kan een aromatische thee gezet worden. Door de Saksen werd er bier van gebrouwen.

Rode klaver werd vroeger gezaaid in grasland omdat het gras er beter van ging groeien. Ook werd het gebruikt als veevoer. Het wordt tegenwoordig ingezet in de ecologische landbouw. Rode klaver is een plant uit de vlinderbloemenfamilie en trekt veel bijen en bijzondere vlinders aan.

De grote weegbree (Plantago major) is in Europa een veelvoorkomend onkruid, dat door de kolonisten geïntroduceerd werd in Noord-Amerika, waar de plant lokale ecosystemen heeft verstoord. Indiaanse volkeren noemden de grote weegbree daarom ook wel 'voetspoor van de blanken'.

Het boerenwormkruid (Tanacetum vulgare) lijkt erg veel op het Jacobskruiskruid, maar heeft bloemen met alleen een hoofdje, zonder krans van straalbloempjes. Bij aanraking verspreidt de plant een kamferachtige geur. De etherische olie van boerenwormkruid is giftig.

Zevenblad (Aegopodium podagraria) groeit veel in schaduwrijke bermen en akkerranden. Het werd vroeger wel in tuinen aangeplant, maar wordt tegenwoordig als een hardnekkig onkruid gezien, omdat het zich door de ondergrondse wortelstokken snel verspreidt en moeilijk te verwijderen is. Het wordt om deze reden dan ook wel 'tuinmansverdriet' genoemd.

Bijvoet is een kruid dat bijna overal ter wereld voorkomt en vele toepassingen heeft. Het wordt bijvoorbeeld gebruikt in de acupunctuur maar ook om muggen te verjagen. Van het kruid wordt verteld dat de Romeinen het tijdens lange marsen in hun sandalen stopten om zo de pijn in hun voeten te verminderen.

De ruwe berk (Betula pendula) is gemakkelijk te herkennen aan zijn witte, gebarsten bast en aan de lange katjes in de lente. Dankzij zijn witte uiterlijk wordt hij ook wel 'zilverberk' genoemd. De larven van veel insecten voeden zich graag aan de boom en het hout wordt gebruikt voor meubilair en klein houtwerk.