De tamme kastanjeboom komt oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied en is door de Romeinen naar Noord-Europa gebracht, waarschijnlijk als voedselbron voor het leger. Tamme kastanjes worden veel gegeten in Hongarije, Frankrijk en Zuid-Tirol. Ook in middeleeuwse kloostertuinen werd deze boom geplant. Het hout is zeer bruikbaar door de hoge duurzaamheid voor tuinmeubelen, hekken en vaten.

De hosta is een favoriet van tuiniers, omdat deze planten erg makkelijk groeien, mooie bladeren hebben en heerlijk ruikende bloemen. De bladeren kunnen verschillende patronen hebben in diverse groentinten, goud, grijs en blauw. Ook de vorm van de bladeren kan verschillen. Helaas zijn slakken ook dol op de bladeren van de hosta!

Knolklaverzuring (Oxalis articulata) wordt als groente gegeten in delen van India, maar moet alleen in kleine hoeveelheden worden gegeten vanwege het oxaalzuur in de bladeren. Het wordt in grote delen van de wereld vooral gezien als onkruid. De plant verspreidt zich namelijk snel en gaat de groei van andere planten tegen. Buiten het zonlicht rollen de bloemen zich op tot kokertjes.

De ridderspoor heeft lange, volle en sierlijke trossen waarmee ze echte blikvangers kunnen zijn. Voor de verzorging is het belangrijk dat ze op voedzame grond staan die iets kalkhoudend is. Door ze direct na de bloei terug te knippen en bij te mesten met snelwerkende mest wordt herbloei bevorderd.

De malephora crocea (Malephora crocea) is een bodembedekkende vetplant met grijze bladeren en opvallende oranjerode, glanzende bloemen. Die bloemen worden bezocht door de Brephidium exilis, één van de kleinste vlinders ter wereld. De malephora crocea komt oorspronkelijk uit Afrika en wordt in andere gebieden wel als een schadelijk onkruid beschouwd.

De valse tulpenboom (Magnolia grandiflora) wordt vanwege zijn uitbundige witte bloemen al meer dan duizend jaar als sierplant gebruikt. In China werd deze magnolia in keizerlijke tuinen gekweekt. De valse tulpenboom is nauw verwant aan de eerste prehistorische bloemplanten.

De naam blauwe Ossentong verwijst naar de beharing, die de dauw vasthoudt en zo voorkomt dat te veel water verdampt. Uit de wortel werd vroeger een kleurstof gehaald voor make-up. Daarnaast werd de deze plant ook gebruikt als wierook.

De grote wederik (Lysimachia vulgaris) is een invasieve vaste plant in die in natte gebieden groeit. Ze kan zich agressief verspreiden door middel van kruipende wortelstokken en zo kolonies vormt die de inheemse vegetatie verdringen.

De rode pavia of Aesculus pavia is een middelgrote heester die traag groeit. Tijdens de bloei verschijnen er grote, pluimvormige trossen met donkerrode bloemen. Na de bloei komen er kleine bruine vruchten tevoorschijn.

De kalanchoe is een zeer reproductieve plant. Ze heeft kleine, vlinderachtige, adventieve knoppen die op de bladranden groeien en bij de minste aanraking vallen. Deze zaailingen groeien op de grond snel uit tot nieuwe planten. De kalanchoe heeft de neiging andere planten te verdringen, dus het is het beste om haar alleen te planten en niet in een pot met andere planten.

De chinese kumquat (Citrus japonica) is een citrusplant. De vrucht heeft een zoete, lichtzure smaak en kan met schil en al opgegeten worden. De chinese kumquat wordt in China al eeuwen gegeten. In de 12e eeuw werd er al over geschreven in de Chinese literatuur.

Duizendschoon is een bodembedekkende vaste plant uit de anjerfamilie. De wilde soort heeft een rode bloem. Veredelde cultivars kunnen witte, paarse of roze bloemen hebben. Je ziet ze veel als snijbloemen. De duizendschoon staat het liefst op een zonnige plek. De meeste commercieel verkrijgbare soorten worden tot 70 cm hoog.

De gewone boon komt oorspronkelijk uit Noord- en Zuid-Amerika, maar groeit inmiddels overal ter wereld. De soort kent verschillende eetbare variëteiten, zoals sperzieboon, kidneyboon en stoksnijboon. Gek genoeg staat de plant ook op de lijst van Nederlandse giftige planten. Het eten van grote hoeveelheden ongekookte zaden kan bij kinderen tot misselijkheid en diarree leiden. Door de giftige stoffen is de plant enigszins beschermd tegen insectenvraat.

Omdat de witte bloemen op lepels lijken, wordt de spathiphyllum wallisii in het Nederlands meestal lepelplant genoemd. In Zuid- en Midden-Amerika groeit de plant op moerassige bodem in het tropisch regenwoud, vandaar dat hij als kamerplant het liefst staat op een schaduwrijke plek en in vochtige grond staat. Bij een goede verzorging kan hij wel 30 jaar oud worden. Let er wel op dat hij bij inname ietwat giftig is, dus enige voorzichtigheid bij kinderen en huisdieren is geboden.

De stengel is kleverig. De bladeren zijn langwerpig en grof golvend getand. De onderste bladeren zijn stengelomvattend en de bovenste smal en gesteeld. De wortel is spoelvormig.

Rozemarijn is een wintervast kruid dat in vele culturen van oudsher een symbool van vriendschap en trouw is. Vaak werd een takje meegegeven aan mensen die op reis gingen. het werd ook in trouwrituelen gebruikt.

De blauwe passiebloem ( Passiflora caerulea ) is de meest voorkomende passiebloem in Nederland, waar hij zowel in huis als in de tuin een geliefde klimplant is. De blauwe passiebloem kan zich echter erg snel verspreiden en kan tuinen dan overwoekeren. De vruchten zijn eetbaar, maar de passievruchten die in de winkel liggen komen meestal van de Passiflora edulis.

Het kaaps viooltje komt van oorsprong voor in Oost-Afrika, maar wordt daar steeds zeldzamer door het verdwijnen van zijn habitat. Hier wordt de plant vooral als kamerplant gehouden. Er bestaan veel cultivars van deze plant, met verschillende bloemkleuren en bloemvormen. De plant kan tot 15 cm hoog worden en, als hij de kans krijgt, tot 30 cm de breedte in groeien.

De vruchten van de watermeloen (Citrullus lanatus) worden al duizenden jaren gegeten. Omdat watermeloenen voor meer dan 90 procent uit water bestaan, kunnen woestijnvolkeren in de Kalahariwoestijn zes weken lang overleven op alleen wilde watermeloen. Ook de zaden zijn eetbaar en worden in China en Vietnam gegeten bij nieuwjaarsvieringen.

Vrijwel alle gekweekte tulpen stammen af van de tuintulp. En net zoals de meeste tulpen is de tuintulp waarschijnlijk afkomstig uit Turkije. De naam tulp is afgeleid van het Perzische ‘tulipan’ wat tulband betekent.