Dziurawiec zwyczajny może powodować reakcje alergiczne oraz poważne lub zagrażające życiu skutki uboczne u ludzi przyjmujących niektóre leki na receptę. Roślina jest niebezpieczna dla kotów i lekko toksyczna dla psów, z objawami takimi jak dermatozy, problemy żołądkowo-jelitowe oraz wrażliwość na światło. Zaleca się niezwłoczną pomoc weterynaryjną dla zwierząt narażonych na dziurawiec zwyczajny, ponieważ kontakt lub spożycie może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych.

Rodzimy zasięg dziurawiec zwyczajny obejmuje Eurazję i północną Afrykę. Rozprzestrzenił się do części obu Ameryk, Oceanii i południowej Afryki i jest uznawany za szkodnika w niektórych obszarach Stanów Zjednoczonych i Kanady. Jest uprawiany na plantacjach i w ogrodach do różnych zastosowań. Jednak dziurawiec zwyczajny jest toksyczny dla niektórych zwierząt gospodarskich, wyczerpuje wilgotność gleby, konkuruje z rodzimymi gatunkami i może zwiększać ryzyko pożaru. Rozprzestrzenia się wyjątkowo szybko, ponieważ pojedyncze rośliny mogą produkować do 100 000 nasion rocznie, nasiona mogą pozostawać żywotne przez do 10 lat, a rośliny mogą również rozprzestrzeniać się bocznie przez kłącza. Ręczne wyrywanie, oranie, koszenie i palenie zazwyczaj nie są skutecznymi środkami kontroli i mogą nawet stymulować reprodukcję. Jest odporny na niektóre herbicydy, ale podatny na kilka gatunków chrząszczy liściowych.

Najlepszym sezonem na usunięcie dziurawiec zwyczajny jest wiosna lub jesień. Najlepiej roślinę usunąć, zanim dojrzeje i zacznie kwitnąć lub owocować, aby uniknąć rozmnażania. Oto kilka skutecznych sposobów kontrolowania rozprzestrzeniania się dziurawiec zwyczajny: