Pulsatilla patens is een soort bloeiende plant in de familie Ranunculaceae, afkomstig uit Europa, Rusland, Mongolië, China, Canada en de Verenigde Staten. Veel voorkomende namen zijn Eastern Pasqueflower, Prairie Crocus en Cutleaf Anemone.

De kleine vogelkers is de waardplant van bepaalde motten soorten met de naam spinners. Zo vormt de boom ook een probleem voor fruitbomen in de buurt die door de vlinders en rupsen aangetast worden. De pitten van de kleine vogelkers zijn giftig, en de hele plant is giftig voor onder andere paarden, herten en geiten.

De amerikaanse Ratelpopulier is een boom die zeer geliefd was bij bepaalde Indianenstammen. Hij komt in het wild meestal voor in groepjes, waarbij alle stammen klonen zijn van één groot ondergronds wortelsysteem. Bij deze boom valt de witte schors het meest op.

Duizendblad groeit vaak op braakliggende terreinen en kan goed tegen droogte. De plant trekt insecten aan zoals sluipwespen en lieveheersbeestjes, die bepaalde insectenplagen kunnen bestrijden. Dat is voor veel mensen een belangrijke reden om het duizendblad aan te planten.

Inheemse Amerikaanse stammen deden zich graag tegoed aan de verrukkelijke bessen van viburnum edule ( Viburnum edule ). De gewone naam werd eraan gegeven omdat deze bessen een cranberry-achtige smaak hebben, en ze groeien aan hoge struiken. Je kunt er veenbessensaus van maken als je ze mengt met gewone veenbessen. Deze soort komt van nature voor in Noord-Amerika.

De vrucht is meestal rood, maar één soort heeft gele bessen. De plant is een bladverliezende struik met open bossen en struikgewas en groeit tot maximaal 3,3 - 13,1 ft.

De ridderspoor heeft lange, volle en sierlijke trossen waarmee ze echte blikvangers kunnen zijn. Voor de verzorging is het belangrijk dat ze op voedzame grond staan die iets kalkhoudend is. Door ze direct na de bloei terug te knippen en bij te mesten met snelwerkende mest wordt herbloei bevorderd.

Het vlasbekje groeit van nature op puinhopen en duinen, en wordt vaak ingezaaid in bermen. De gele bloemen zijn afgesloten aan de onderkant en hebben lange sporen, waardoor alleen grotere insecten, zoals de langtongige hommel, deze plant kunnen bestuiven. In de middeleeuwen werd het aftreksel van het vlasbekje als stijfsel voor wasgoed gebruikt.

Cornus canadensis is een langzaam groeiende kruidachtige struik die 10 tot 20 cm lang wordt en over het algemeen een tapijtachtige mat vormt. De bovengrondse scheuten komen uit slanke kruipende wortelstokken die 2,5-7,5 cm diep in de grond zijn geplaatst en vormen onder bomen klonale kolonies. De bladgroene bladeren worden geproduceerd nabij het eindknooppunt en bestaan uit twee soorten: 2 grotere en 4 kleinere bladeren.

Bladeren zijn geveerd, eenvoudig, met bladstelen variërend van 0,1-0,25 m lang, worden gevleugeld en reizen langs de stengel van de plant. Bloemen zijn aan een kant vertakt en vormen een spiraalvormige bloeiwijze, ook wel bekend als een schorpioen cyme. De bloeiwijze is vertakt en rustig en de vrucht bestaat uit een tot vier nutlet.

De bladeren zijn handgemaakt samengesteld, bestaande uit 3 tot 9 blaadjes van elk maximaal 6 cm lang. De bloeiwijze is een tros tot 15 cm lang met maximaal 30 bloemen. De bloemen zijn meestal blauw, soms paars en soms wit. De vrucht is een harige, groenachtige tot zwartachtige peulvrucht van 2 cm of 3 cm lang. Het bevat maximaal 10 witte, gespikkelde zwarte zaden van elk ongeveer 0,5 cm lang.

De plant wordt 15-50 cm hoog, vormt kruipende wortelstokken en heeft een vierkante, rechtopstaande stengel. De 1,5-4 cm lange, lancetvormige bladeren zijn drienervig, hebben een stompe top en staan in kransen van vier om de stengel. De bladrand is aan de rand omgerold.

Dit zijn trossen die capitatief of langwerpig zijn, 4 tot 15 cm lang. Ze zijn van een crèmekleurige tot gelige kleur, maar soms van roze, blauw of paars, met meestal zwarte haren. Dit zijn peulvruchten die langwerpig-ovaal zijn met een lengte van 1,5 tot 2 cm. De plant groeit meerjarig, met een acaulescente tak die 20 tot 50 cm hoog wordt en een penwortel heeft. Bladeren groeien afwisselend op een geveerde manier en zijn meestal 8 tot 40 cm lang.

Het linnaeusklokje heeft twee kleine, klokvormige, overhangende bloemen op een dunne, circa 10 cm lange stengel. De bloemkroon is van binnen behaard. Het plantje is in Nederland zeer zeldzaam en staat op de Nederlandse Rode lijst van planten van 2000.

Labrador tea is een lage struik die tot 51 cm (zelden tot 2 m ) lang wordt met groenblijvende bladeren die 0,79 tot 2,36 lang en 3 tot 15 mm breed zijn. De bladeren zijn bovenop gerimpeld, dicht behaard, wit tot roodbruin eronder, krullen aan de randen en hebben een leerachtige textuur. De kleine witte bloemen groeien in halfronde trossen en zijn zeer geurig en plakkerig.

Fragaria virginiana (Fragaria virginiana) is een van de twee soorten die werden gekweekt om de tamme aardbei te produceren. De fragaria virginiana is eetbaar, maar de vrucht is veel kleiner dan die van de tamme aardbei. Deze plant is inheems in Noord-Amerika.

De jadeplant is een vetplant met kenmerkende groene blaadjes en komt oorspronkelijk uit Zuid-Afrika, vandaar dat hij van de zonnige en lichte plekken in huis houdt. De plant zou geluk, voorspoed en rijkdom brengen en wordt daarom ook wel geldplant genoemd.

De kalanchoe blossfeldiana (Kalanchoe blossfeldiana) komt oorspronkelijk uit Madagascar en is sinds de jaren 30 een populaire huisplant. Andere vetplanten worden meestal gekweekt vanwege hun interessante bladeren, maar de Kalanchoe blossfeldiana wordt gewaardeerd voor haar kleurrijke bloemen in de herfst en winter. Daarom wordt deze plant vaak als cadeau gegeven tijdens de feestdagen, waar haar tweede naam "Kerst Kalanchoë" vandaan komt. Ze is giftig voor huisdieren.

De dahlia was al geliefd bij de Azteken in Midden-Amerika en is de nationale bloem van Mexico. In Nederland kwam de bloem vroeger veel voor in moestuinen bij boerderijen. Het bijzondere van deze bloem is dat hij geen geur afgeeft. Dat hij toch bijen en insecten aantrekt komt enkel en alleen door zijn uitbundige kleurenpracht.

Jeneverbes is een conifeer die bekend staat om zijn bessen, die belangrijk ingrediënt vormen voor het produceren van gin en jenever. Ook worden de bessen gebruikt om er olie van te maken voor cosmetische producten. De conifiren groeien vooral op zandverstuiving- en heidelandschappen verspreid over het hele noordelijk halfrond.