De drakenbloedboom (Dracaena draco) heeft meerdere stammen en een dicht bladerdak, waardoor hij erg herkenbaar is. De boom komt helaas vrijwel niet meer in het wild voor. De drakenbloedboom groeit erg langzaam en kan waarschijnlijk wel duizenden jaren oud worden. Het sap van de boom kleurt oranjerood na blootstelling aan de lucht, waardoor het aan bloed doet denken.

De cajanus cajan is een rechtopstaande struik of onderstruik die gewoonlijk tot een hoogte van 1,5 m tot 3 m groeit (zelden tot 4 m ). De schors van de takken is opvallend geribbeld en behaard met gouden, aangrenzende of licht uitstekende, zijdeachtige trichomen. De bladeren zijn geveerd in drie delen.

Het is een eerstejaars kruidachtige plant waarvan de stengel zich over de grond uitstrekt. Hoogte kan oplopen tot 30 tot 90 cm. De stengel heeft grof haar dat over het hele oppervlak groeit, op een gevorkte manier vertakt vanaf de basis en wortel schiet bij elk knooppunt. De bladeren hebben een onderscheidende bladsteel en het blad is 2,5-8 cm lang en 1,2-4,5 cm breed. Het heeft een ovale tot ovale ovale vorm met een stompe punt en een basis die geleidelijk smaller wordt tot een hartvorm. De bladeren hebben golvende randen. Er zijn haren aan beide kanten van de bladeren en de schede is vliezig en 1 tot 2 cm lang, met veel staande haren. De bloemen hangen in juli-oktober. Het schutblad dat de bloem omhult, heeft een kort handvat en heeft een waaiervormig tot peervormig haar. Aan de voet van de schutbladen zijn beide zijden samengevoegd tot een trechter. De bloemen zijn iets kleiner dan de communis en de blauwe bloembladen zijn ongeveer 4 tot 5 mm lang. In de herfst worden gesloten bloemen vaak ondergronds gebruikt.

De phoenix reclinata is een vederpalm met groene tot grijze, lange en veerachtige bladeren. De stam is schubachtig en bruin. De bekendste phoenix reclinata is de dadelpalm, met vruchten die wereldwijd gegeten worden en een grote rol spelen in de culturen van Noord-Afrika en het Mediterrane gedeelte van het Midden-Oosten, waar deze soort zijn oorsprong heeft.

Sida collina bestaat uit honderden verschillende plantensoorten, voornamelijk een- of meerjarige kruiden en struiken. Ze kunnen tot 2 m hoog worden. Ze komen voornamelijk in Amerika voor, maar sommige soorten zijn sporadisch ook op andere continenten te vinden. Veel soorten zijn bijzonder aantrekkelijk voor vlinders.

Ipomoea mauritiana groeien het beste op een kalkhoudende ondergrond. Ze worden Dagbloemen genoemd, omdat hun bloemen vaak maar 1 dag bloeien. Door zijn opvallende bloemen wordt ze vaak gebruikt als sierplant. Verschillende soorten ipomoea mauritiana concurreren vaak met elkaar en kunnen elkaars bestuiving en reproductie verhinderen.

Maïs (Zea mays) is een gecultiveerd, eenjarig gras dat oorspronkelijk uit Midden-Amerika komt. Maïs wordt vandaag de dag op grote schaal over de hele wereld aangeplant vanwege het graan en komt niet meer in het wild voor. De naam komt van het woord 'maize', een Spaanse verbastering van het inheemse woord voor deze plant.

Kousenband heet officieel Vigna unguiculata subsp. sesquipedalis, dat op zijn uitzonderlijke lengte duidt: sesquipedalis is Latijn voor "anderhalve voet lang". Een peul van negentig centimeter is geen uitzondering maar zulke lengtes vereisen een lange groeiperiode onder warme omstandigheden, zoals in Zuidwest-Azië, het Caraïbisch gebied of op Hawaï, waar de kousenband ook wordt geteeld.

Ipomoea imperati ( Ipomoea imperati ) is een plantensoort die zijn zaden in zeewater verspreidt. De zaaddoos is drijvend en kan dus meegevoerd worden om nieuwe gebieden te bevolken. Daarom is hij gevonden op stranden op elk continent, behalve op het ijskoude Antarctica. De bloemen bloeien 's ochtends en sluiten hun bloemblaadjes in de namiddag.

Al eeuwenlang wordt de muskaatpompoen gekweekt door verschillende bevolkingsgroepen in de Amerika's. Het vruchtvlees is eetbaar, en kan zowel rijp als onrijp worden gegeten, gestoofd of gebakken om als groente gegeten te worden. Muskaatpompoen is vooral een populair ingrediënt in curry's en soepen.

Costus afer is een groep meerjarige kruidachtige planten in de familie (Costaceae). Costus afer is vaak spiraalvormige stengels. Het is wijdverspreid door tropische en subtropische regio's van Azië, Afrika en Amerika.

De beklierde duizendknoop wordt als onkruid beschouwd dat onder andere op akkers en braakliggend terrein groeit. De plant varieert in uiterlijk en bloeit gewoonlijk in de zomer. De zaden van de beklierde duizendknoop worden door vogels en konijnen gegeten en daardoor verspreid.

Panicum brevifolium zijn grasachtige planten die in tropische gebieden voorkomen. Voor grassoorten zijn ze redelijk hoog: sommige exemplaren kunnen tot wel 3 meter hoog groeien. De bloemen groeien vaak in een pluim. Er is een aantal soorten panicum brevifolium waarvan hooi gemaakt wordt, dat dan gebruikt wordt als veevoer.

Deze exotische plant bloeit uitbundig in velerlei kleuren. Hij wordt in (sub)tropische gebieden geteeld als sierplant en is de nationale bloem van Maleisië. In Hawaï dragen vrouwen de bloemen van de chinese roos in hun haar. Zelfs in het koude Nederland fleurt de hibiscus huiskamers op met zijn tropische uitstraling.

De mango (Mangifera indica) is een fruitboom die in tropische en subtropische gebieden op grote schaal wordt gekweekt voor de commerciële productie van mango's en ook als schaduwboom. De vruchten van de mango zijn niet alleen populair bij mensen, maar ook bij vleermuizen, apen, olifanten, wasberen en stekelvarkens.

Het is een eenjarige in de familie Solanaceae, en onderdeel van het geslacht Solanum, waardoor de plant een familielid is van de aubergine, tomaat en aardappel. Deze giftige vrucht komt oorspronkelijk uit Zuid-Amerika, maar is in Zuid-Mexico, de Grote Antillen, Midden-Amerika en het Caribisch gebied genationaliseerd. De plant past zich goed aan de meeste grondsoorten aan, maar gedijt goed in vochtige, leemachtige grond.

De klimvijg ( Ficus pumila ) gebruikt kleine zuignapjes om omhoog te klimmen. Dat is op zich heel handig, maar het is niet verstandig deze plant vlak bij een huis te zetten. De zuignapjes laten echt niet zomaar los en kunnen verf, steen, hout en zelfs beton flink beschadigen.

De naam van de grote brandnetel is een duidelijke verwijzing naar de brandende, jeukende bultjes die deze plant veroorzaakt. Deze plant is geen gewenste gast in tuinen, maar is wel erg nuttig: de jonge bladeren van de grote brandnetel zijn erg voedzaam en worden gebruikt in soep en kaas. Vroeger werden brandnetels gebruikt om wol te verven.