Omdat de witte bloemen op lepels lijken, wordt de spathiphyllum wallisii in het Nederlands meestal lepelplant genoemd. In Zuid- en Midden-Amerika groeit de plant op moerassige bodem in het tropisch regenwoud, vandaar dat hij als kamerplant het liefst staat op een schaduwrijke plek en in vochtige grond staat. Bij een goede verzorging kan hij wel 30 jaar oud worden. Let er wel op dat hij bij inname ietwat giftig is, dus enige voorzichtigheid bij kinderen en huisdieren is geboden.

Vrijwel alle gekweekte tulpen stammen af van de tuintulp. En net zoals de meeste tulpen is de tuintulp waarschijnlijk afkomstig uit Turkije. De naam tulp is afgeleid van het Perzische ‘tulipan’ wat tulband betekent.

De tropische wonderstruik (Codiaeum variegatum) heeft zeer opvallende, kleurrijke bladeren en is daarom een geliefde kamerplant in Europa. De bladpatronen kunnen groen, geel, rood, paars, roze, oranje en wit zijn; vaak zelfs allemaal op dezelfde plant. Alle delen van de wonderstruik zijn giftig: het sap kan eczeem veroorzaken en vooral de zaden bevatten een dodelijk gif.

De sterk vertakte struikachtige plant wordt 10-50 cm hoog en heeft korte bladeren, die stekend, hard en ruw zijn dit in tegenstelling tot zacht loogkruid (Salsola tragus), waarvan de bladeren ook nog lang zijn. De stengels zijn op oudere leeftijd rood gekleurd.

Vanwege zijn handvormige bladeren wordt de schefflera in Nederland vaak vingerplant genoemd. In China wordt van de bladeren van de plant gezegd dat ze als een soort paraplu bescherming bieden aan de omgeving. Ook in de Engels naam Dwarf umbrella tree (dwerg parasolboom) zie je dit terug.

De liguster is een struik die goed tegen snoeien kan en daarom veel gebruikt wordt als heg. Na de bloeiperiode van juni tot augustus komen er kleine zwarte besjes aan de plant, die voor mensen giftig zijn. Vogels kunnen deze vruchten wel eten.

Maïs (Zea mays) is een gecultiveerd, eenjarig gras dat oorspronkelijk uit Midden-Amerika komt. Maïs wordt vandaag de dag op grote schaal over de hele wereld aangeplant vanwege het graan en komt niet meer in het wild voor. De naam komt van het woord 'maize', een Spaanse verbastering van het inheemse woord voor deze plant.

De honderdjarige aloë is een grote vetplant met harde bladeren en gele getande bladranden die een beetje op gloeiende zwaarden lijken. Dit is een plant die zich makkelijk aan verschillende omgevingen aanpast, maar zich het beste in een omgeving met veel licht ontwikkelt. De honderdjarige aloë wordt vaak toegepast bij de aanplanting van tuinen met een woestijnthema.

De alocasie ( Alocasia macrorrhizos ) heeft opvallend grote bladeren met een golvende rand die op olifantsoren lijken. De wortelstokken zijn eetbaar wanneer de plant goed gekookt of gedroogd is. Ze worden vooral gegeten in Azië. De stekels op de stengels en bladeren en het sap kunnen jeukende huidirritatie veroorzaken.

Het sap van de woestijnroos werd vroeger in Afrika gebruikt om giftige pijlen mee te maken. In Oman wordt de woestijnroos door de inheemse bevolking gebruikt als medicijn. De plant komt voor in de woestijn en moet daarom niet te veel water krijgen, anders zal ze haar mooie, roze bladeren afwerpen.

Hottentotvijg is een kruipende vetplant die afkomstig is uit Zuid-Afrika. Na de bloei komt de eetbare vijg tevoorschijn, die rijp is wanneer hij in de nazomer geel kleurt. Op een kalkrijke zandgrond komt de hottentotvijg het beste tot zijn recht.

De pachypodium lamerei (Pachypodium lamerei) is eigenlijk een vetplant en daarom nauwer verwant aan cactussen dan aan palmen. Hij dankt zijn naam aan de bladeren die rond de kroon groeien. Het sap van de pachypodium lamerei staat bekend als giftig voor huisdieren en mensen, maar is moeilijk te bereiken vanwege de beschermende stekels op de stam en vormt daarom over het algemeen geen probleem.

De vijgcactus (Opuntia ficus-indica) is eetbaar en wordt veel geteeld als voeding voor mensen en vee. De cochenilleluis, waarvan een eetbare rode kleurstof wordt geproduceerd, leeft op deze cactussoort. Wees voorzichtig bij het aanraken van de vijgcactus: naast de herkenbare grote naalden heeft deze cactus ook kleine naaldjes met weerhaken die huidirritatie veroorzaken.

Euphorbia tithymaloides (Euphorbia tithymaloides) is een wintervaste vetplant die u in tuinen aan kunt treffen. Als u deze unieke plant in uw tuin wilt aanplanten is het wel verstandig om voor bescherming te zorgen, zoals handschoenen en een veiligheidsbril. Deze plant kan namelijk flinke huidirritaties veroorzaken.

De krulvaren (Nephrolepis exaltata) is een bekende kamerplant die de voorkeur geeft aan vochtige omgevingen. De plant is niet giftig en huisdiervriendelijk. De krulvaren vormt sporenhoopjes aan de onderkant van de bladeren, maar de meeste cultivars kunnen zich hiermee niet vermeerderen en moeten aan de wortel verdeeld worden.

Van het witte sap dat bij inkeping van de bast vrijkomt uit de indische rubberboom werd vroeger rubber gemaakt, maar daar wordt nu de Braziliaanse rubberboom voor gebruikt. Als kamerplant blijft de indische rubberboom kleiner dan op de plantage, maar hij moet wel op een plek staan waar groei mogelijk is. Als je hem toch moet bijsnoeien, houd er dan rekening mee dat het witte sap irriterend is voor de huid en giftig voor huisdieren.

De echte christusdoorn is een stekelige struik die uit kan groeien tot een kleine boom. De naam, christusdoorn, is gebaseerd op het verhaal dat dit de struik zou zijn waarvan de doornenkroon van Jezus werd gemaakt. Er zijn echter meerdere andere plantensoorten waarvan dit ook wordt gezegd! De echte christusdoorn wordt her en der geplant als sierstruik.

Indische Goudenregen (Cassia fistel) is een plant die voorkomt in tropische en subtropische gebieden. Hij is op zijn hoogtepunt in het midden van de zomer. Indische Goudenregen is zowel de nationale bloem als de boom van Thailand. De Latijnse naam "cassia" komt van "Kassia", wat "geurige plant" betekent. Hij heeft een heilige plaats in geschriften zoals de Ramayana en Mahabharata.

Volkameria inermis (glory bower) is een soort van bloeiende plant in het geslacht Volkameria van de familie Lamiaceae, gevonden in Australië, Azië, Maleisië en de eilanden in de Stille Oceaan.

De ficus benghalensis (Ficus benghalensis) is één van de bomen met de grootste bladerdaken ter wereld. In Indië staat de recordhouder: een boom met een bladerdak dat 19000 vierkante metere beslaat. Geen wonder dat men in Indië deze boom als heilig ziet en vele tempels in de schaduw van de ficus benghalensis gebouwd heeft.