Omdat de witte bloemen op lepels lijken, wordt de spathiphyllum wallisii in het Nederlands meestal lepelplant genoemd. In Zuid- en Midden-Amerika groeit de plant op moerassige bodem in het tropisch regenwoud, vandaar dat hij als kamerplant het liefst staat op een schaduwrijke plek en in vochtige grond staat. Bij een goede verzorging kan hij wel 30 jaar oud worden. Let er wel op dat hij bij inname ietwat giftig is, dus enige voorzichtigheid bij kinderen en huisdieren is geboden.

De gewone boon komt oorspronkelijk uit Noord- en Zuid-Amerika, maar groeit inmiddels overal ter wereld. De soort kent verschillende eetbare variëteiten, zoals sperzieboon, kidneyboon en stoksnijboon. Gek genoeg staat de plant ook op de lijst van Nederlandse giftige planten. Het eten van grote hoeveelheden ongekookte zaden kan bij kinderen tot misselijkheid en diarree leiden. Door de giftige stoffen is de plant enigszins beschermd tegen insectenvraat.

De carduus pycnocephalus (Carduus pycnocephalus) is een distel uit het Middellandse Zeegebied. De plant is waarschijnlijk per ongeluk geïntroduceerd in andere Europese landen en andere werelddelen, en wordt daar vaak als een schadelijke en invasieve soort beschouwd. De carduus pycnocephalus heeft namelijk de neiging om andere planten te verstikken, waar vooral grazend vee last van heeft.

De tropische wonderstruik (Codiaeum variegatum) heeft zeer opvallende, kleurrijke bladeren en is daarom een geliefde kamerplant in Europa. De bladpatronen kunnen groen, geel, rood, paars, roze, oranje en wit zijn; vaak zelfs allemaal op dezelfde plant. Alle delen van de wonderstruik zijn giftig: het sap kan eczeem veroorzaken en vooral de zaden bevatten een dodelijk gif.

De sterk vertakte struikachtige plant wordt 10-50 cm hoog en heeft korte bladeren, die stekend, hard en ruw zijn dit in tegenstelling tot zacht loogkruid (Salsola tragus), waarvan de bladeren ook nog lang zijn. De stengels zijn op oudere leeftijd rood gekleurd.

Vanwege zijn handvormige bladeren wordt de schefflera in Nederland vaak vingerplant genoemd. In China wordt van de bladeren van de plant gezegd dat ze als een soort paraplu bescherming bieden aan de omgeving. Ook in de Engels naam Dwarf umbrella tree (dwerg parasolboom) zie je dit terug.

De liguster is een struik die goed tegen snoeien kan en daarom veel gebruikt wordt als heg. Na de bloeiperiode van juni tot augustus komen er kleine zwarte besjes aan de plant, die voor mensen giftig zijn. Vogels kunnen deze vruchten wel eten.

Maïs (Zea mays) is een gecultiveerd, eenjarig gras dat oorspronkelijk uit Midden-Amerika komt. Maïs wordt vandaag de dag op grote schaal over de hele wereld aangeplant vanwege het graan en komt niet meer in het wild voor. De naam komt van het woord 'maize', een Spaanse verbastering van het inheemse woord voor deze plant.

De honderdjarige aloë is een grote vetplant met harde bladeren en gele getande bladranden die een beetje op gloeiende zwaarden lijken. Dit is een plant die zich makkelijk aan verschillende omgevingen aanpast, maar zich het beste in een omgeving met veel licht ontwikkelt. De honderdjarige aloë wordt vaak toegepast bij de aanplanting van tuinen met een woestijnthema.

De alocasie ( Alocasia macrorrhizos ) heeft opvallend grote bladeren met een golvende rand die op olifantsoren lijken. De wortelstokken zijn eetbaar wanneer de plant goed gekookt of gedroogd is. Ze worden vooral gegeten in Azië. De stekels op de stengels en bladeren en het sap kunnen jeukende huidirritatie veroorzaken.

De beklierde kogeldistel wordt geplant door imkers, omdat de bolvormige bloemen veel nectar en pollen produceren. Ze trekken daarom veel bijen en andere insecten, zoals vlinders, zweefvliegen en wespen aan. De Latijnse naam voor Kogeldistels is 'Echinops' wat verwijst naar de bloemvorm die lijkt op een zeeëgel.

Het sap van de woestijnroos werd vroeger in Afrika gebruikt om giftige pijlen mee te maken. In Oman wordt de woestijnroos door de inheemse bevolking gebruikt als medicijn. De plant komt voor in de woestijn en moet daarom niet te veel water krijgen, anders zal ze haar mooie, roze bladeren afwerpen.

Hottentotvijg is een kruipende vetplant die afkomstig is uit Zuid-Afrika. Na de bloei komt de eetbare vijg tevoorschijn, die rijp is wanneer hij in de nazomer geel kleurt. Op een kalkrijke zandgrond komt de hottentotvijg het beste tot zijn recht.

De pachypodium lamerei (Pachypodium lamerei) is eigenlijk een vetplant en daarom nauwer verwant aan cactussen dan aan palmen. Hij dankt zijn naam aan de bladeren die rond de kroon groeien. Het sap van de pachypodium lamerei staat bekend als giftig voor huisdieren en mensen, maar is moeilijk te bereiken vanwege de beschermende stekels op de stam en vormt daarom over het algemeen geen probleem.

De vijgcactus (Opuntia ficus-indica) is eetbaar en wordt veel geteeld als voeding voor mensen en vee. De cochenilleluis, waarvan een eetbare rode kleurstof wordt geproduceerd, leeft op deze cactussoort. Wees voorzichtig bij het aanraken van de vijgcactus: naast de herkenbare grote naalden heeft deze cactus ook kleine naaldjes met weerhaken die huidirritatie veroorzaken.

Het akkerklokje kan veel gevonden worden in bermen, langs spoorwegen, in bouwland en langs heggen. De zaadjes worden ook vaak verkocht in zaadmengsels voor bloemenweides. De bloemen trekken onder andere bijen, vlinders en vliegen aan. Het akkerklokje kan zich erg snel verspreiden en is dan moeilijk te verwijderen.

Euphorbia tithymaloides (Euphorbia tithymaloides) is een wintervaste vetplant die u in tuinen aan kunt treffen. Als u deze unieke plant in uw tuin wilt aanplanten is het wel verstandig om voor bescherming te zorgen, zoals handschoenen en een veiligheidsbril. Deze plant kan namelijk flinke huidirritaties veroorzaken.

De krulvaren (Nephrolepis exaltata) is een bekende kamerplant die de voorkeur geeft aan vochtige omgevingen. De plant is niet giftig en huisdiervriendelijk. De krulvaren vormt sporenhoopjes aan de onderkant van de bladeren, maar de meeste cultivars kunnen zich hiermee niet vermeerderen en moeten aan de wortel verdeeld worden.

De saffraankrokus zal je niet in het wild aantreffen. Hij wordt al sinds de oudheid geteeld om saffraan van te oogsten; de stijlen en stempels van de lila-paarse bloemen. Saffraan is een vaste waarde in een aantal klassieke gerechten zoals paella en risotto.

De japanse kardinaalsmuts komt oorspronkelijk uit Japan en Korea en is, in tegenstelling tot de inheemse variant, wintergroen. Hij is daardoor zeer geschikt om aan te planten als haag. De bladeren van de plant hebben de vorm van kardinaalsmutsen. Van het sterke kardinaalsmutshout werden vroeger spoelen voor spinnenwielen gemaakt.