De monnikspeper (Vitex agnus-castus) produceert bessen en bladeren waaruit een etherische olie gewonnen kan worden. De monnikspeper is winterhard en heeft aromatische bloemen die 's zomers veel vlinders aantrekken.

De gewone boon komt oorspronkelijk uit Noord- en Zuid-Amerika, maar groeit inmiddels overal ter wereld. De soort kent verschillende eetbare variëteiten, zoals sperzieboon, kidneyboon en stoksnijboon. Gek genoeg staat de plant ook op de lijst van Nederlandse giftige planten. Het eten van grote hoeveelheden ongekookte zaden kan bij kinderen tot misselijkheid en diarree leiden. Door de giftige stoffen is de plant enigszins beschermd tegen insectenvraat.

Het sap van de woestijnroos werd vroeger in Afrika gebruikt om giftige pijlen mee te maken. In Oman wordt de woestijnroos door de inheemse bevolking gebruikt als medicijn. De plant komt voor in de woestijn en moet daarom niet te veel water krijgen, anders zal ze haar mooie, roze bladeren afwerpen.

De struiken en bomen uit het omvangrijke geslacht vachellia tortilis komen van nature alleen voor in de Caraïben en bepaalde delen van Afrika. Ze hebben allemaal stevige doorns als verdediging tegen grote grazende dieren, zoals gazellen en giraffen.

Als je je ooit afvroeg hoe goochelaars glas konden eten, is de gehoornde klaverzuring het antwoord: een slijmerige substantie verzamelt zich in de mond na het kauwen op de bladeren, waardoor de mond beschermd wordt. Ook kan gele, oranje en rode verf worden verkregen van de plant. Daarnaast is de gehoornde klaverzuring een goede bron van vitamine C.

De suikermeloen (Cucumis melo) smaakt meestal zoet, maar er zijn ook varianten verkrijgbaar die minder suiker bevatten en soms zelfs licht bitter smaken. Het oranje vruchtvlees bevat veel caroteen. De plant kan in Nederland in kassen gekweekt worden, maar de suikermeloen heeft veel warmte nodig om te rijpen. De bloemen worden bestoven door bijen en hommels.

Avicennia marina groeien als een struik of boom tot een hoogte van 3 tot 10 m, of tot 14 m in tropische gebieden. De bladeren zijn dik, 5 tot 8 cm lang, een helder, glanzend groen op het bovenoppervlak en zilverwit of grijs, met zeer kleine matte haren op het onderoppervlak. De bloemen variëren van wit tot een goudgele kleur, zijn minder dan 1 cm breed en komen voor in clusters van drie tot vijf. De vrucht bevat grote zaadlobben die de nieuwe stengel van een zaailing omringen. Dit produceert een groot vlezig zaad, dat vaak aan de boom ontkiemt en als een zaailing valt.

Physalis angulata is een eenjarige plant die behoort tot de nachtschadefamilie Solanaceae. Hij heeft donkergroene bladeren die ruwweg ovaal zijn en vaak tandvormen rond de rand hebben. De bloemen zijn lichtgeel en de geeloranje vruchten zijn gewikkeld in een ballonachtige kelk, die giftig is en niet gegeten mag worden.

De asphodelus fistulosus wordt in de zuidelijke Amerikaanse staten en Mexico, gezien als een invasief onkruid. De bloemen sluiten zich 's nachts of als het zwaar bewolkt is. Lange stengels werden in het verleden gebruikt als materiaal om manden mee te vlechten.

Prosopis juliflora is een geslacht van bloeiende planten in de erwtenfamilie, Fabaceae. Het bevat ongeveer 45 soorten stekelige bomen en struiken gevonden in subtropische en tropische regio's van Amerika, Afrika, West-Azië en Zuid-Azië. Hun vruchten zijn peulen en kunnen grote hoeveelheden suiker bevatten.

Postelein (Portulaca oleracea) is niet alleen een zomergroente die zowel rauw als gekookt gegeten kan worden, maar ook een mooi bloeiende sierplant. Hiervoor zijn verschillende cultivars gekweekt met grotere bloemen in verschillende kleuren.

De peruaanse rinkelboom (Cascabela thevetia) wordt ook wel 'gele oleander' genoemd en is net als de oleander erg giftig, waarbij het in Midden-Amerika gebruikt werd om vissen te doden. De bloemen, die maar 1 dag bloeien, en de harde delen van de vruchten worden soms verwerkt in sieraden.

Deze vetplant komt van oorsprong uit het Midden-Oosten en is te herkennen aan de zachtgroene, puntige bladeren met kartelige randen. Het sap van de aloë vera wordt al sinds de oudheid gebruikt voor diverse doeleinden, waaronder wond- en huidverzorging en als dorstlessend vruchtensap. Het is niet voor niets dat de aloë vera ook wel wonderplant genoemd wordt.

Calotropis procera is een soort uit de maagdenpalmfamilie (Apocynaceae). De soort is een succulente struik of kleine boom, die voorkomt in Noord-Afrika, tropisch Afrika, West-Azië, Zuid-Azië en Indochina.

De bloemstelen van de tuinradijs krommen zich in de nacht en wanneer het regent, zodat het stuifmeel beschermd wordt. De plant wordt veel gekweekt vanwege zijn vruchten, maar komt ook in verwilderde vorm voor.

De gewone melkdistel (Sonchus oleraceus) is verwant aan de paardenbloem en groeit veel als onkruid in moestuinen en weilanden. Wanneer je deze plant beschadigt, komt er een wit melksap vrij. De bleekgele bloemetjes van deze plant openen zich in de ochtend, om zich in de middag weer te sluiten. Op de bladeren van de gewone melkdistel kan je verschillende soorten bladmineerders aantreffen.

De olijfboom is een groenblijvende boom die 20 tot 40 miljoen jaar geleden al in het huidige Italië groeide. De vrucht van de olijfboom is één van de belangrijkste exportproducten in mediterraanse landen. Uit de pit van de olijf wordt olie gewonnen, die o.a. in cosmetica wordt gebruikt.

De oleander is een veelkleurige struik uit het Middellandse Zeegebied die niet van de Nederlandse winters houdt. Vandaar dat hij in ons land vooral gebruikt wordt om in de zomer een mediterrane sfeer te creëren op terrassen en balkons en als het kouder wordt weer naar een warm plekje binnenshuis verplaatst wordt. Pas wel op met kinderen en huisdieren, want de plant is zeer giftig.

De vruchten van de watermeloen (Citrullus lanatus) worden al duizenden jaren gegeten. Omdat watermeloenen voor meer dan 90 procent uit water bestaan, kunnen woestijnvolkeren in de Kalahariwoestijn zes weken lang overleven op alleen wilde watermeloen. Ook de zaden zijn eetbaar en worden in China en Vietnam gegeten bij nieuwjaarsvieringen.

De stelen stralen van de kruin tot een diameter van ongeveer 3,9 in tot meer dan 99 cm, vaak vertakkend. Ze zijn meestal uitgestrekt en vormen platte plekken, hoewel ze meer naar boven kunnen groeien in de schaduw of tussen hogere planten.