Kropaar is een gras dat voldoet aan het verlangen van katten om op gras te kauwen, en wordt daarom ook wel ''kattengras'' genoemd. Kropaar heeft een relatief hoog suikergehalte en een relatief hoge opbrengst, waardoor het bijzonder geschikt is als veevoeder. De pollen dit gras kunnen hooikoorts veroorzaken.

Melganzenvoet is een wilde plantensoort die vooral groeit op braakliggende terreinen. Tegenwoordig wordt de plant gezien als onkruid, in de prehistorie werd hij echter gebruikt als voedsel. Hiertoe werden de zaden gemalen tot meel, vandaar de naam ‘mel’. ‘Ganzenvoet’ heeft betrekking op de gelijkenis van de onderste bladeren met die van een pootafdruk van een gans.

De vruchten van de rode bosbes worden vooral in Scandinavië veel in het wild geplukt, en worden daar en in delen van Centraal-Europa vaak verwerkt in compote als bijgerecht voor wild. De rauwe bessen smaken erg zuur en wrang. De rode bosbes is dwergstruik die in Nederland op de Veluwe en de Sallandse Heuvelrug in het wild gevonden kan worden.

Omdat het driekleurig viooltje een herdenkingssymbool is, werd het in de Middeleeuwen als herinnering aan de overledene vaak op graven geplaatst. Zowel de Franse naam voor viooltje, pensée, als het Engelse pansy, zijn afgeleid van het Franse woord ‘penser’ (denken). Dat het in heel Europa geliefd was, en nog steeds is, blijkt wel uit de vele streekverhalen over het bloemetje.

Moerasspirea (Filipendula ulmaria) is een vaste plant met roomkleurige bloemen, die wel tot 2 m hoog kan worden. De bloemen, bladeren en stengel van de moerasspirea zijn eetbaar. De bloemen worden bijvoorbeeld als smaakmaker in verschillende alcoholische dranken gebruikt.

De poederkwast (Haemanthus albiflos) is een groenblijvend bolgewas dat in de tuinbouw wordt gewaardeerd om zijn ongewone uiterlijk en extreme tolerantie voor verwaarlozing. Hij dankt zijn naam aan zijn smalle, langwerpige, witte roosjes en de meeldraden, die opvallend buiten de toppen van de bloemen uitsteken, in de vorm van een kwast.

De ridderspoor heeft lange, volle en sierlijke trossen waarmee ze echte blikvangers kunnen zijn. Voor de verzorging is het belangrijk dat ze op voedzame grond staan die iets kalkhoudend is. Door ze direct na de bloei terug te knippen en bij te mesten met snelwerkende mest wordt herbloei bevorderd.

Deze soort komt voor op de bodem van de Canadese boreale bossen en op vele bossen in Noord-Europa; een voorbeeld hiervan is in het Black Spruce / feathermoss climax-bos, vaak met een redelijk dichte luifel en met een bosbodem van veermossen, waaronder Hylocomium splendens, Pleurozium schreberi en Ptilium crista-castrensis.

In gevestigde populaties vindt voortplanting hoofdzakelijk aseksueel, dus via wortelknolletjes plaats. Omdat schedefonteinkruid vaak drijvende bladeren heeft kan de plant goed gedijen in troebel water en is daarom bestand tegen eutrofiëring. De soort kan in hoge dichtheden voorkomen en de lange smalle bladeren kunnen dan problemen opleveren voor motorboten.

De plant is kruidachtig en tweejarig of overblijvend. De grote bloemen bloeien aan het eind van gebogen stengels.

Rond 1900 werd er in Nederland 3600 ha als stoppelgewas verbouwd, vaak na rogge. Voor groenbemesting is er ook reuzenspurrie (Spergula maxima of Spergula arvensis subsp. arvensis var. maxima), die grovere stengels heeft. Spurrie kan gezaaid worden van eind juli tot eind augustus, maar reuzenspurrie tot half augustus.

De dicht zodevormende plant wordt 8 tot 40 cm hoog, vormt geen of vrij korte wortelstokken en heeft lange, bebladerde, bovengrondse uitlopers. De grijs- of blauwgroene, ruwe bladeren zijn 2 tot 5 mm breed en tot 10 cm lang. Het jonge blad is opgerold. Het tongetje is 2 tot 6 mm lang.

Schapenzuring ( Rumex acetosella ) is een wintervaste bloeiende plant. Vroeger geloofde men dat er een kracht in het zaad van deze plant school. Als je een paar zaadjes in je muts of hoed verwerkte zou je vijanden op afstand pijn kunnen doen. Het is het proberen waard natuurlijk.

De roestbruine wimpervaren (Woodsia ilvensis) is een kleine rotsvaren uit de familie Woodsiaceae. Het is een zeldzaam varentje met een circumboreale verspreiding dat vooral te vinden is in bergachtige gebieden zoals Scandinavië en de Alpen.

Het is een kruidachtige vaste plant die in het vroege voorjaar bloeiende stengels produceert en in de zomer grote bladeren. De rechtopstaande stengels zijn 10 tot 20 cm lang en dragen slechts 5-12 bloeiwijzen, geelachtig wit tot roze van kleur. De bladeren zijn afgerond, 15 tot 20 cm breed, met een diep gespleten basis en ondiep gelobde rand. De onderkant van de bladeren is bedekt met gematteerde, wollige pluisjes.

De onderaan heeft hij bladeren met gevleugeld steel, de middenste zijn diep ingesneden en steelloos en de bovenste zijn fijn getand (en eveneens steelloos). De lange weinig vertakte stengels en onderkant van de bladeren hebben witte vilthaartjes. De bloeitijd beperkt zich tot de zomermaanden juli en augustus en manifesteert zich met paarse bloemkorfjes.

De bochtige Klaver is zeldzaam in Nederland en staat op de Nederlandse en Vlaamse Rode Lijst vermeld als kwetsbare soort, die in aantal achteruit is gegaan. Een belangrijk kenmerk van deze klaver is zijn stengel, die van het ene naar het andere blad zigzagt.

Het klein hoefblad (Tussilago farfara) is een naaktbloeier, wat inhoudt dat de plant bloeit voordat hij bladeren heeft. Klein hoefblad moet niet gegeten worden, want alle delen van de plant zijn schadelijk. Veel solitaire bijensoorten bezoeken deze plant.

De plant wordt 5-20 cm hoog en is van de voet af uitgespreid vertakt. Er komen echter ook planten voor die hoger vertakken. De behaarde, lancetvormige bladeren hebben een versmalde bladvoet. De bovenste stengeldelen zijn viltig behaard.

De bladrand is enkelvoudig gezaagd. De blauwgroene bovenzijde van de blaadjes is onbehaard tot licht aanliggend behaard en de grijsgroene onderzijde sterk tot viltig behaard. De bladsteel en bladspil zijn dicht behaard. De steunblaadjes aan de bloeiende takken zijn breed, behaard en hebben afstaande oortjes.