Bosvogeltje

Een gemalen orchidee die groeit in bergen en heuvels, met heldere en heldere gele bloemen met een diameter van ongeveer 1 cm van april tot juni op het puntje van een 30 tot 70 cm hoge stengel. De bloemen openen niet volledig en blijven half open. De bloembladen hebben vijf rode en rode ribbels op de lip, die zich in drieën splitsen. De bladeren zijn smal en ovaal, ongeveer 10 cm lang en gerimpeld in verticale richting. Er is geen handvat en er wordt een steel vastgehouden en 7 of 8 stuks leven samen.

De plant wordt 30-60 cm hoog en de stengel is bovenaan licht behaard. De plant heeft sterk ontwikkelde, korte, kruipende wortelstokken, die meestal vertakt zijn. Op de knopen van de wortelstokken ontstaan nieuwe planten. Aan de voet van de plant zitten twee tot acht bladeren. De onderste bladeren zijn langwerpig, 5-14 cm lang en 1-3 cm breed. De bovenste bladeren zijn lancetvormig en kleiner.

In 1954 was het wit Bosvogeltje nergens in Nederland meer te vinden en dacht men dat de plant uitgestorven was. In 1980 werd hij opnieuw gevonden in Zuid-Limburg en daarom is de status veranderd van uitgestorven naar zeer zeldzaam. De plant dankt heet 'wit bosvogeltje' vanwege de kleur van de bloemen en het feit dat hij vaak in bossen groeit.

Bleek Bosvogeltje is een in Nederland zeer zeldzame orchidee, die tot 2017 wettelijk beschermd was. Hij groeit meestal op schaduwrijke grond in dichte bossen. Het is voornamelijk een zelfbestuivende plant, maar er vindt ook wel bestuiving plaats door insecten. De plant maakt geen nectar aan en geeft nauwelijks geur af. De insecten worden mogelijk gelokt door de gele vlek met oranjegele randen.

Cephalanthera austiniae is een onderscheidende plant, oprijzend uit de donkere, vochtige bosbodem op wasachtige witte stengels en met orchideebloesems die wit of geelachtig zijn met gele centra. De bladeren, indien aanwezig, zijn rudimentair omdat dergelijke structuren niet nodig zijn voor het verzamelen van zonlicht.

De wortelstok is kort, maar de wortel is dun en lang. De stengel is rechtop en de hoogte is 30 tot 50 cm. 6-8 bladeren op de stengel, de vorm van het ei is lancetvormig, 7 tot 15 cm lang, 1,5-3 cm breed, de punt is scherp en de basis houdt de stengel vast. Er zijn witte korte haren op de rug, randen en bloeiwijzen van de bladeren. Het bloeiseizoen is van mei tot juni, met verschillende witte bloemen in de aren. De bladvormige knoppen onder de bloem zijn opvallend en de onderste 1-2 knoppen zijn langer dan de bloeiwijze. Het kelkblad is 1.1 tot 1.2 cm lang, de zijblaadjes zijn korter dan het kelkblad en de basis van de lip steekt op een afstand uit. Vergelijkbaar met ginkgo, maar ginkgo heeft een hogere bloeiwijze dan bladeren, maar Sasabagin-orchidee heeft een hoger blad of hogere hoogte dan bloeiwijze. Bovendien is het groter dan Ginlan.

Kraakbeen fijne wortels groeien in de kelder. De stengel is dun en dun, de hoogte is 10 tot 30 cm en de stengel heeft geen haar. 3-6 bladeren wisselen elkaar af, de bladbladen zijn smal en ovaal, 3 tot 8 cm lang, 1 tot 3 cm breed, de punt van de bladeren scherp puntig en de basis heeft een stengel. Er zijn geen haren op de bladeren. Zet verschillende witte bloemen op de punt van de stengel. Over het algemeen kleiner dan de orchidee. De nok is een smalle driehoek met een lengte van 1 tot 3 mm, maar de onderste 1-2 stukken zijn langer. Het kelkblad heeft de vorm van een naald, de punt is enigszins geslepen en de lengte is 7 tot 9 mm. De zijbloemblaadjes hebben een brede naaldvorm, een stompe punt, een lengte die iets korter is dan een kelkstuk en niet veel opent. De basis van de lip is cilindrisch en heeft een korte afstand, de punt is in drieën gesplitst, de twee zijscheuren zijn driehoekig, de middelste kloof is een tong en er zijn vijf lichtbruine ribbels.