De bladeren zijn donkergroen, langwerpig en laten licht door. Meestal vormen zich kransen van drie bladeren.

Moerasspirea (Filipendula ulmaria) is een vaste plant met roomkleurige bloemen, die wel tot 2 m hoog kan worden. De bloemen, bladeren en stengel van de moerasspirea zijn eetbaar. De bloemen worden bijvoorbeeld als smaakmaker in verschillende alcoholische dranken gebruikt.

De kruipende boterbloem is een meerjarige plant uit de ranonkelfamilie die veel voorkomt op akkers en weilanden. De plant vermeerdert zich snel door zijn uitlopers en wordt wel als onkruid beschouwd. Grazers laten de plantjes staan, omdat ze licht giftig zijn.

De grote hortensia staat bekend om zijn grote bolvormige blauwe of roze bloemen. De oorspronkelijke kleur is roze, maar in een zuurdere bodem krijgen de bloemen een blauwe kleur. De struik kan veel water opnemen en werd om die reden vroeger vaak langs de muren van boerderijen geplant.

De gewone engelwortel (Angelica sylvestris) is een elegante vaste plant met prachtige bloemen, die aantrekkelijk zijn voor veel bestuivende insecten zoals bijen, kevers en zweefvliegen. De zaden van de plant trekken vogels aan. De bloemen van de jonge gewone engelwortel zijn roodpaars, maar worden geleidelijk bleek naarmate de plant ouder wordt.

Robertskruid is een één- of tweejarige plant uit de ooievaarsbekfamilie. Hij heeft opvallende, donkerroze bloemen en vruchten die aan de snavel van een ooievaar of kraanvogel doen denken. Ook zijn Latijnse naam, Geranium robertianum, wijst daar al op, 'geranos' betekent namelijk kraanvogel. Hij wordt ongeveer 50 cm hoog. Wanneer het blad van het robertskruid gekneusd wordt komt er een vreemde geur vrij, die muggen af zou stoten.

De es kennen de meeste mensen vanwege de zaden die lijken op helikoptervleugeltjes en die zo leuk naar beneden dwarrelen. In de prehistorie werd essenhout gebruikt voor messenheften en stelen van bijlen en speren. Vanwege de buigzaamheid van het hout heeft het tegenwoordig ook nog diverse toepassingen, zoals bij het maken van gymnastiektoestellen, boten en tuingereedschappen.

De gewone vlier is een inheemse Noord-Europese boom, eigenlijk een grote struik, met in het voorjaar witte, sprookjesachtige bloemen. Aan de vlier zitten ook vaak oude, dode takken waarin de Germanen het natuurlijke proces van transformatie herkenden. Ze beschouwden de gewone vlier als een symbool daarvan. Niet verwonderlijk dat de Germaanse godin Hel, heerseres van de onderwereld, in sprookjes vrouw Holle genoemd, onder een magische gewone vlier woonde.

De beuk is een van nature in Europa voorkomende boom die houdt van schaduwrijke plekken. Hij heeft een dunne bast, die bij te veel direct zonlicht kan verbranden. Beukenhout werd gebruikt als omslag bij de eerste boeken. Het woord boek komt van het Germaanse woord voor beuk, boche.

De eenstijlige meidoorn is een struik die vanwege zijn dichte takken en stekelige doorns zeer geschikt is als haag. Vroeger werden er rondom weilanden en boerderijen meidoorns geplaatst om het vee binnen te houden en ter bescherming tegen dieren en inbrekers. Dat er ook meidoorns zijn gevonden rondom hunebedden, Germaanse offerplaatsen en heilige bomen, geeft wel aan dat men de struik lang geleden al beschermende krachten toekende.

De dahlia was al geliefd bij de Azteken in Midden-Amerika en is de nationale bloem van Mexico. In Nederland kwam de bloem vroeger veel voor in moestuinen bij boerderijen. Het bijzondere van deze bloem is dat hij geen geur afgeeft. Dat hij toch bijen en insecten aantrekt komt enkel en alleen door zijn uitbundige kleurenpracht.

Kleinbladige klimop is niet alleen een groene versiering van middeleeuwse kastelen en ruïnes, de plant is ook zeer geschikt als heg- en bodembedekker. Klimopbladeren bevatten saponinen, dat zijn stoffen die vetten kunnen oplossen, en kunnen daarom zelfs gebruikt worden als natuurlijk wasmiddel.

Alnus glutinosa komt als boomsoort veel voor, eigenlijk overal waar voldoende vocht aanwezig is. Dit is veelal langs wateren zoals rivieren, beekjes en moerassen. Het donkere uiterlijk maakt de zwarte els makkelijk herkenbaar. Qua hoogte kan deze boom, die onderdeel van de berkenfamilie is, tot wel 24 meter reiken. De elzen trekken vogels, zoals sijzen, en ook insecten aan, zoals het elzenhaantje.

Op de 4-8 mm dikke stengel zitten veertien tot dertig witachtige strepen. De tot 1,2 cm lange, groene tot bruine stengelscheden hebben vijftien tot dertig smalle driehoekige tanden. De zwartachtige tanden hebben een groene voet. De holpijp vermeerdert zich hoofdzakelijk vegetatief met wortelstokken.

De gewone esdoorn is een vrij hoge boom die in Nederland veel te zien is langs straten en lanen. ‘Es’ in de naam gewone esdoorn is het Germaanse woord voor speer en scherp. ‘Doorn’ is afgeleid van het Germaanse woord voor hout ‘teer’. Samengevoegd werd de boom dus ‘speren-hout’, genoemd naar de belangrijkste toepassing van de boom.

De hazelaar is een struik van meestal 3 tot 8 m hoog, maar hij kan in gunstige omstandigheden een hoogte van 15 m bereiken. Een wilde hazelaar draagt pas na 10 jaar voor het eerst vrucht.

De Lijsterbes (Sorbus aucuparia) heet zo omdat vooral lijsters dol zijn op de felrode bessen, maar ze worden ook door andere vogels graag gegeten. De dichte structuur van de boom is bovendien heel geschikt om nesten in te bouwen. De bloemen van de gewone lijsterbes trekken veel insecten aan.

Struikheide is een bodembedekkend, groenblijvende struikje dat in de nazomer bloeit met paarse bloemetjes. De honing van struikheide zou een reinigende werking hebben en werd in de Middeleeuwen al gebruikt tegen allerlei kwaaltjes. Ook werden er vroeger bezems gemaakt van de plant. De Latijnse naam ‘calluna’ komt van het Griekse woord ‘callunoo’, dat 'reinigen' betekent.

De uit het zuiden van Zuid-Amerika afkomstige bellenplant is inmiddels ook genaturaliseerd in delen van Australië. Hij doet het voor een tropische plant verrassend goed in koudere klimaten. Je ziet deze plant vaak terug in subtropische tuinen. Ook is de bellenplant favoriet in hangmanden op terrassen of balkons.

Pitrus is een waterplant. In Japan maken ze van de stengels tatamimatten. Muskusratten voeden zich aan de wortels, terwijl vogels en kleine zoogdieren graag tussen de stengels nestelen. De zaden zijn bedekt met kleverige borstelhaartjes, waardoor ze aan vogels blijven kleven en zich zo verspreiden.