De es kennen de meeste mensen vanwege de zaden die lijken op helikoptervleugeltjes en die zo leuk naar beneden dwarrelen. In de prehistorie werd essenhout gebruikt voor messenheften en stelen van bijlen en speren. Vanwege de buigzaamheid van het hout heeft het tegenwoordig ook nog diverse toepassingen, zoals bij het maken van gymnastiektoestellen, boten en tuingereedschappen.

De eenstijlige meidoorn is een struik die vanwege zijn dichte takken en stekelige doorns zeer geschikt is als haag. Vroeger werden er rondom weilanden en boerderijen meidoorns geplaatst om het vee binnen te houden en ter bescherming tegen dieren en inbrekers. Dat er ook meidoorns zijn gevonden rondom hunebedden, Germaanse offerplaatsen en heilige bomen, geeft wel aan dat men de struik lang geleden al beschermende krachten toekende.

De gewone esdoorn is een vrij hoge boom die in Nederland veel te zien is langs straten en lanen. ‘Es’ in de naam gewone esdoorn is het Germaanse woord voor speer en scherp. ‘Doorn’ is afgeleid van het Germaanse woord voor hout ‘teer’. Samengevoegd werd de boom dus ‘speren-hout’, genoemd naar de belangrijkste toepassing van de boom.

Kleinbladige klimop is niet alleen een groene versiering van middeleeuwse kastelen en ruïnes, de plant is ook zeer geschikt als heg- en bodembedekker. Klimopbladeren bevatten saponinen, dat zijn stoffen die vetten kunnen oplossen, en kunnen daarom zelfs gebruikt worden als natuurlijk wasmiddel.

De gewone vlier is een inheemse Noord-Europese boom, eigenlijk een grote struik, met in het voorjaar witte, sprookjesachtige bloemen. Aan de vlier zitten ook vaak oude, dode takken waarin de Germanen het natuurlijke proces van transformatie herkenden. Ze beschouwden de gewone vlier als een symbool daarvan. Niet verwonderlijk dat de Germaanse godin Hel, heerseres van de onderwereld, in sprookjes vrouw Holle genoemd, onder een magische gewone vlier woonde.

De grote hortensia staat bekend om zijn grote bolvormige blauwe of roze bloemen. De oorspronkelijke kleur is roze, maar in een zuurdere bodem krijgen de bloemen een blauwe kleur. De struik kan veel water opnemen en werd om die reden vroeger vaak langs de muren van boerderijen geplant.

De naam van de grote brandnetel is een duidelijke verwijzing naar de brandende, jeukende bultjes die deze plant veroorzaakt. Deze plant is geen gewenste gast in tuinen, maar is wel erg nuttig: de jonge bladeren van de grote brandnetel zijn erg voedzaam en worden gebruikt in soep en kaas. Vroeger werden brandnetels gebruikt om wol te verven.

Vingerhoedskruid is een kruidachtige bloem die in Nederland en België zowel in siertuinen als in het wild is te vinden. Vingerhoedskruid staat graag in de volle zon en komt in het wild dan ook voor op open plekken in bossen. Hommels zijn dol op de bloem van deze plant. Voor de mens is de hele plant, en met name de zaden en bladeren, echter giftig.

De kruipende boterbloem is een meerjarige plant uit de ranonkelfamilie die veel voorkomt op akkers en weilanden. De plant vermeerdert zich snel door zijn uitlopers en wordt wel als onkruid beschouwd. Grazers laten de plantjes staan, omdat ze licht giftig zijn.

Jakobskruiskruid (Jacobaea vulgaris) geeft weilanden en bermen een fleurig aanzien, maar is eigenlijk een schadelijk onkruid dat zich snel verspreidt. De plant is giftig voor mensen en de meeste zoogdieren, en kan de lever zwaar beschadigen. De rups van de sint-jacobsvlinder (de zebrarups) eet de plant wel graag. De duinzijdebij voedt zich met nectar uit jakobskruiskruid.

Smalle weegbree komt in West-Europa veel voor in graslanden, maar ook in voegen van bestrating. Het is een waardplant voor diverse vlinders, en zangvogels eten de zaden. De bladeren kunnen als voedsel voor knaagdieren en konijnen worden gebruikt.

De gestreepte witbol (Holcus lanatus) is een grassoort die onder de fluweelachtige haren zit. Hij groeit in vochtige grond, onder andere langs wegen, in grasvelden en op onbebouwd terrein. Het wordt vaak als invasieve soort gezien, omdat het gras andere soorten kan verdringen. De gestreepte witbol is een waardplant voor verschillende vlindersoorten.

De dahlia was al geliefd bij de Azteken in Midden-Amerika en is de nationale bloem van Mexico. In Nederland kwam de bloem vroeger veel voor in moestuinen bij boerderijen. Het bijzondere van deze bloem is dat hij geen geur afgeeft. Dat hij toch bijen en insecten aantrekt komt enkel en alleen door zijn uitbundige kleurenpracht.

Robertskruid is een één- of tweejarige plant uit de ooievaarsbekfamilie. Hij heeft opvallende, donkerroze bloemen en vruchten die aan de snavel van een ooievaar of kraanvogel doen denken. Ook zijn Latijnse naam, Geranium robertianum, wijst daar al op, 'geranos' betekent namelijk kraanvogel. Hij wordt ongeveer 50 cm hoog. Wanneer het blad van het robertskruid gekneusd wordt komt er een vreemde geur vrij, die muggen af zou stoten.

Duizendblad groeit vaak op braakliggende terreinen en kan goed tegen droogte. De plant trekt insecten aan zoals sluipwespen en lieveheersbeestjes, die bepaalde insectenplagen kunnen bestrijden. Dat is voor veel mensen een belangrijke reden om het duizendblad aan te planten.

De witte klaver groeit op plekken met gras en lijkt sterk op aardbeiklaver en basterdklaver. Het is voor bijen een belangrijke drachtplant, en is ook voor de honingproductie van belang. Witte klaver is zeer geschikt als veevoer, en ook als bodembedekker in de tuinbouw.

De beuk is een van nature in Europa voorkomende boom die houdt van schaduwrijke plekken. Hij heeft een dunne bast, die bij te veel direct zonlicht kan verbranden. Beukenhout werd gebruikt als omslag bij de eerste boeken. Het woord boek komt van het Germaanse woord voor beuk, boche.

De uit het zuiden van Zuid-Amerika afkomstige bellenplant is inmiddels ook genaturaliseerd in delen van Australië. Hij doet het voor een tropische plant verrassend goed in koudere klimaten. Je ziet deze plant vaak terug in subtropische tuinen. Ook is de bellenplant favoriet in hangmanden op terrassen of balkons.

De japanse duizendknoop heeft de twijfelachtige eer om tot de 100 meest invasieve soorten ter wereld te behoren. De plant heeft sterke wortelstokken, en heeft nauwelijks te lijden van planteneters, insecten of schimmels. Bovendien is hij relatief ongevoelig voor bestrijdingsmiddelen. Er wordt met allerlei methoden geëxperimenteerd om de verspreiding van deze plant te beteugelen.

De gewone berenklauw (Heracleum sphondylium) is een veel in het wild voorkomende plant met grote witte, schermvormige bloemen. Deze plant is veel minder schadelijk dan de verwante reuzenberenklauw, maar kan wel lichte huidirritatie veroorzaken, dus draag handschoenen wanneer je hem zou willen plukken. De gewone berenklauw produceert veel nectar voor bestuivers.