De tamme kastanjeboom komt oorspronkelijk uit het Middellandse Zeegebied en is door de Romeinen naar Noord-Europa gebracht, waarschijnlijk als voedselbron voor het leger. Tamme kastanjes worden veel gegeten in Hongarije, Frankrijk en Zuid-Tirol. Ook in middeleeuwse kloostertuinen werd deze boom geplant. Het hout is zeer bruikbaar door de hoge duurzaamheid voor tuinmeubelen, hekken en vaten.

Deze goudsbloemsoort kan 0,6 tot 2 m lang worden.

De aromatische californische Wilde Druif is een favoriet van bijen en vlinders. De druiven van deze klimplant kunnen gebruikt worden om wijn of gelei mee te maken. Bovendien zijn ze een belangrijke voedselbron voor vogels.

Peganum harmala kan ongeveer 3 voet lang worden, maar normaal is het ongeveer 1 voet lang. De bladeren zijn afwisselend, zittend en hebben borstelig, 0,06-0,10 in lange stippen aan de basis. De bloemen zijn wit of geelachtig wit, en zijn ongeveer Diameter 2 tot 3 cm . Groenachtige aderen zijn zichtbaar in de bloembladen. Ze hebben een draadachtige, 1,2 cm lange steel.

De koebraam (Rubus ulmifolius) is net als andere bramen een stekelige struik met witte en roze bloemetjes, die zich snel verspreidt en waaraan de bekende zwarte vruchten groeien. In tegenstelling tot andere braamsoorten is deze vrij zeldzaam in Nederland.

Omdat de witte bloemen op lepels lijken, wordt de spathiphyllum wallisii in het Nederlands meestal lepelplant genoemd. In Zuid- en Midden-Amerika groeit de plant op moerassige bodem in het tropisch regenwoud, vandaar dat hij als kamerplant het liefst staat op een schaduwrijke plek en in vochtige grond staat. Bij een goede verzorging kan hij wel 30 jaar oud worden. Let er wel op dat hij bij inname ietwat giftig is, dus enige voorzichtigheid bij kinderen en huisdieren is geboden.

De gewone boon komt oorspronkelijk uit Noord- en Zuid-Amerika, maar groeit inmiddels overal ter wereld. De soort kent verschillende eetbare variëteiten, zoals sperzieboon, kidneyboon en stoksnijboon. Gek genoeg staat de plant ook op de lijst van Nederlandse giftige planten. Het eten van grote hoeveelheden ongekookte zaden kan bij kinderen tot misselijkheid en diarree leiden. Door de giftige stoffen is de plant enigszins beschermd tegen insectenvraat.

De in Europa inheemse luzerne wordt wereldwijde onder de naam alfalfa als veevoer gebruikt. De luzerne kan dankzij zijn wortelknolletjes stikstof binden en hoeft daardoor minder bemest te worden. De naam alfalfa betekent ''vader van al het voedsel''.

Vrijwel alle gekweekte tulpen stammen af van de tuintulp. En net zoals de meeste tulpen is de tuintulp waarschijnlijk afkomstig uit Turkije. De naam tulp is afgeleid van het Perzische ‘tulipan’ wat tulband betekent.

De alruin (Mandragora officinarum) is een overblijvend kruid uit de nachtschadefamilie (Solanaceae). De soortaanduiding officinarum betekent dat de plant tijdens haar naamgeving op lijsten van planten met geneeskrachtige eigenschappen voorkwam. De plant wordt nu niet meer als zodanig gebruikt.

Tijdens de vegetatieve fase vormt het een rozet van niet-stekelige bladeren (diameter 5 tot 20 cm ). Naarmate de zomer nadert, produceert het een bloeiende stengel ( 1 m ) die tal van spitse capitula produceert met veel (10-50) gele bloemen. Bloemen in capitula worden bestoven door insecten en elke capitula produceert een mix van (10-50) pappus en niet-pappus zaden.

Groene Amarant is een plant die niet erg kieskeurig is wat betreft zijn standplaats: hij komt zowat in elke Amerikaanse staat voor. Het is een zeer veranderlijke plant; mede hierdoor wordt hij vaak met andere soorten verward. De Groene amarant dankt zijn naam aan de groene, weelderige bloemen die nog lang na het oogsten hun kleur blijven behouden.

De tropische wonderstruik (Codiaeum variegatum) heeft zeer opvallende, kleurrijke bladeren en is daarom een geliefde kamerplant in Europa. De bladpatronen kunnen groen, geel, rood, paars, roze, oranje en wit zijn; vaak zelfs allemaal op dezelfde plant. Alle delen van de wonderstruik zijn giftig: het sap kan eczeem veroorzaken en vooral de zaden bevatten een dodelijk gif.

Het klein hoefblad (Tussilago farfara) is een naaktbloeier, wat inhoudt dat de plant bloeit voordat hij bladeren heeft. Klein hoefblad moet niet gegeten worden, want alle delen van de plant zijn schadelijk. Veel solitaire bijensoorten bezoeken deze plant.

De wilde wingerd (Parthenocissus quinquefolia) is een krachtige klimplant uit de wijnstokfamilie. De plant hecht zich met een kleefstof aan muren zonder in het oppervlak door te dringen, waardoor de wilde wingerd erg populair is als gevelbegroeiing. In de herfst kleuren de bladeren prachtig rood. De harde besjes worden door vogels gegeten.

De bladbegonia (Begonia rex) is een zeer geliefde kamerplant vanwege de bijzondere veelkleurige bladeren die soms wel een metaalachtige glans lijken te hebben. Deze begonia bloeit, maar heeft minder opvallende bloemen dan andere soorten begonia's. De plant groeit gemakkelijk van stekjes of soms zelfs een enkel blad.

Keizerskroon is een bolgewas dat in de 16de eeuw door de Ottomanen via Wenen naar de rest van Europa is geïntroduceerd, waar hij nu al 4 eeuwen lang wordt gekweekt. De vorstelijk uitziende keizerskroon draagt aan de top van de stengel groene bladeren in een kroonvorm, waaronder gele tot oranje bloemen bloemen hangen. De bloemen verspreiden een ongaangename geur die ongedierte afschrikt.

Vanwege zijn handvormige bladeren wordt de schefflera in Nederland vaak vingerplant genoemd. In China wordt van de bladeren van de plant gezegd dat ze als een soort paraplu bescherming bieden aan de omgeving. Ook in de Engels naam Dwarf umbrella tree (dwerg parasolboom) zie je dit terug.

Maïs (Zea mays) is een gecultiveerd, eenjarig gras dat oorspronkelijk uit Midden-Amerika komt. Maïs wordt vandaag de dag op grote schaal over de hele wereld aangeplant vanwege het graan en komt niet meer in het wild voor. De naam komt van het woord 'maize', een Spaanse verbastering van het inheemse woord voor deze plant.

De alocasie ( Alocasia macrorrhizos ) heeft opvallend grote bladeren met een golvende rand die op olifantsoren lijken. De wortelstokken zijn eetbaar wanneer de plant goed gekookt of gedroogd is. Ze worden vooral gegeten in Azië. De stekels op de stengels en bladeren en het sap kunnen jeukende huidirritatie veroorzaken.