De es kennen de meeste mensen vanwege de zaden die lijken op helikoptervleugeltjes en die zo leuk naar beneden dwarrelen. In de prehistorie werd essenhout gebruikt voor messenheften en stelen van bijlen en speren. Vanwege de buigzaamheid van het hout heeft het tegenwoordig ook nog diverse toepassingen, zoals bij het maken van gymnastiektoestellen, boten en tuingereedschappen.

De eenstijlige meidoorn is een struik die vanwege zijn dichte takken en stekelige doorns zeer geschikt is als haag. Vroeger werden er rondom weilanden en boerderijen meidoorns geplaatst om het vee binnen te houden en ter bescherming tegen dieren en inbrekers. Dat er ook meidoorns zijn gevonden rondom hunebedden, Germaanse offerplaatsen en heilige bomen, geeft wel aan dat men de struik lang geleden al beschermende krachten toekende.

De gewone esdoorn is een vrij hoge boom die in Nederland veel te zien is langs straten en lanen. ‘Es’ in de naam gewone esdoorn is het Germaanse woord voor speer en scherp. ‘Doorn’ is afgeleid van het Germaanse woord voor hout ‘teer’. Samengevoegd werd de boom dus ‘speren-hout’, genoemd naar de belangrijkste toepassing van de boom.

De gewone vlier is een inheemse Noord-Europese boom, eigenlijk een grote struik, met in het voorjaar witte, sprookjesachtige bloemen. Aan de vlier zitten ook vaak oude, dode takken waarin de Germanen het natuurlijke proces van transformatie herkenden. Ze beschouwden de gewone vlier als een symbool daarvan. Niet verwonderlijk dat de Germaanse godin Hel, heerseres van de onderwereld, in sprookjes vrouw Holle genoemd, onder een magische gewone vlier woonde.

De grote hortensia staat bekend om zijn grote bolvormige blauwe of roze bloemen. De oorspronkelijke kleur is roze, maar in een zuurdere bodem krijgen de bloemen een blauwe kleur. De struik kan veel water opnemen en werd om die reden vroeger vaak langs de muren van boerderijen geplant.

De japanse duizendknoop heeft de twijfelachtige eer om tot de 100 meest invasieve soorten ter wereld te behoren. De plant heeft sterke wortelstokken, en heeft nauwelijks te lijden van planteneters, insecten of schimmels. Bovendien is hij relatief ongevoelig voor bestrijdingsmiddelen. Er wordt met allerlei methoden geëxperimenteerd om de verspreiding van deze plant te beteugelen.

Vingerhoedskruid is een kruidachtige bloem die in Nederland en België zowel in siertuinen als in het wild is te vinden. Vingerhoedskruid staat graag in de volle zon en komt in het wild dan ook voor op open plekken in bossen. Hommels zijn dol op de bloem van deze plant. Voor de mens is de hele plant, en met name de zaden en bladeren, echter giftig.

De beuk is een van nature in Europa voorkomende boom die houdt van schaduwrijke plekken. Hij heeft een dunne bast, die bij te veel direct zonlicht kan verbranden. Beukenhout werd gebruikt als omslag bij de eerste boeken. Het woord boek komt van het Germaanse woord voor beuk, boche.

Rietgras (Phalaris arundinacea) staat bekend om zijn grote, lange stengels en het vermogen om overstromingen en droogtes te weerstaan. De plant verspreidt zich agressief en wordt in delen van de VS als invasief beschouwd. Rietgras lijkt op riet, maar kan onderscheiden worden door het 'tongetje' (een vliesje of haartjes tussen bladschede en bladschijf): riet heeft in tegenstelling tot rietgras namelijk alleen haartjes op de plaats van het tongetje.

Robertskruid is een één- of tweejarige plant uit de ooievaarsbekfamilie. Hij heeft opvallende, donkerroze bloemen en vruchten die aan de snavel van een ooievaar of kraanvogel doen denken. Ook zijn Latijnse naam, Geranium robertianum, wijst daar al op, 'geranos' betekent namelijk kraanvogel. Hij wordt ongeveer 50 cm hoog. Wanneer het blad van het robertskruid gekneusd wordt komt er een vreemde geur vrij, die muggen af zou stoten.

De dahlia was al geliefd bij de Azteken in Midden-Amerika en is de nationale bloem van Mexico. In Nederland kwam de bloem vroeger veel voor in moestuinen bij boerderijen. Het bijzondere van deze bloem is dat hij geen geur afgeeft. Dat hij toch bijen en insecten aantrekt komt enkel en alleen door zijn uitbundige kleurenpracht.

Kleinbladige klimop is niet alleen een groene versiering van middeleeuwse kastelen en ruïnes, de plant is ook zeer geschikt als heg- en bodembedekker. Klimopbladeren bevatten saponinen, dat zijn stoffen die vetten kunnen oplossen, en kunnen daarom zelfs gebruikt worden als natuurlijk wasmiddel.

De sleedoorn is een struik uit de rozenfamilie, die tot 5 m hoog kan worden. De bloemen van deze struik zijn opvallend, omdat ze nog voor de bladeren verschijnen. De natuurwaarde van deze plant is groot; zangvogels schuilen graag in de sleedoorn en hij trekt ook veel insecten aan, zoals hommels, bijen en vlinders.

De witte klaver groeit op plekken met gras en lijkt sterk op aardbeiklaver en basterdklaver. Het is voor bijen een belangrijke drachtplant, en is ook voor de honingproductie van belang. Witte klaver is zeer geschikt als veevoer, en ook als bodembedekker in de tuinbouw.

De hazelaar is een struik van meestal 3 tot 8 m hoog, maar hij kan in gunstige omstandigheden een hoogte van 15 m bereiken. Een wilde hazelaar draagt pas na 10 jaar voor het eerst vrucht.

De witte Waterkers wordt gekweekt voor gebruik in salades en als bladgroente. In het wild kun je de witte Waterkers vooral in ondiep, stromend water vinden. De plant is van groot belang in een aantal plantengemeenschappen.

De uit het zuiden van Zuid-Amerika afkomstige bellenplant is inmiddels ook genaturaliseerd in delen van Australië. Hij doet het voor een tropische plant verrassend goed in koudere klimaten. Je ziet deze plant vaak terug in subtropische tuinen. Ook is de bellenplant favoriet in hangmanden op terrassen of balkons.

De heggenwikke (Vicia sepium) en zijn familie zijn waarschijnlijk de eerste planten die ooit door mensen werden verbouwd. Nu wordt deze plant nog steeds op akkers gezet tussen plantperiodes in, omdat heggenwikke de grond voedzamer maakt voor andere planten.

Het is een kleine tot middelgrote mos ongeveer 2 tot 10 cm lang. De stengelbladeren zijn lang en dun en meten 1,0-2,1 mm bij 0,3-0,6 mm. Ze zijn hol en sikkelvormig en lopen taps toe naar de punt. De takbladeren zijn kleiner en smaller dan die op de stengels. Het mos produceert korte, cilindrische en licht gebogen capsules die de sporen bevatten. Ze worden gedragen op roodbruine stengels die 1-2,5 cm lang zijn.